73945 (612299), страница 6
Текст из файла (страница 6)
2.3 С. Будны як філолаг
Будны абараняў родную мову ад засмечвання чужымі, незразумелымі народу словамі.
Вось як Будны спрабаваў паказаць асобу Хрыста, які з'яўляўся для яго ўзорам «дасканаласці чалавека». Сваё разважанне ён абгрунтоўваў па канкрэтным моўным матэрыяле, у дадзеным выпадку на шматзначнасці грэчаскага слова «аго». Гэта слова было выкарыстана евангелістамі ў сказе, які можна разумець дваяка, у залежнасці ад яго значэння. Будны пярэчыў супраць перакладу: «Хрыстос, будучы ў выглядзе бога, не лічыў захопам быць роўным богу».Ён прапанаваў свой пераклад: «Хрыстос, будучы ў выглядзе бога, не прад'яўляў патрабаванняў, каб быць роўным богу», таму што грэчаскае слова «аго»,— гаварыў Будны,— не толькі ў латыністаў «arbitro», а ў нас «прытрымліваючыся думкі, паважаю», а часцей нават азначае «патрабую, вяду, ганю». Вельмі цікавае тлумачэнне слова «першародны» (бахор). «Што датычыць гэтага эпітэта, то апостал называе сына боскага першародным не таму, што ён нарадзіўся раней, чым хто-небудзь іншы... Наша слова «першародны», а таксама лацінскае «primogenitus», таксама як грэчаскае «прототокос», гаворыць аб псршым нараджэнні; яўрэйскае імя «бахор» азначае таго сына ў бацькі, які камандуе сваімі братамі і тым самым з'яўляецца галавой незалежна ад таго, нарадзіўся псршым ці не першым». Абапіраючыся на адценне значэння слова «бахор»— «пажаданы», Будны імкнуўся паказаць, што Хрыстос павінен быў валодаць рысамі звычайнага чалавека, а гэта пі ў якім разе не магло залежаць ад яго першародства.(9; с. 54)..
Будны даказваў, што іменна скажонае тлумачэнне слоў было выкарыстана прыхільнікамі абогатварэння Хрыста ў іх сцвярджэнні аб тым, што Хрыстос сын бога.
С.Будны падышоў вельмі сур’ёзна да перакладу, правяраючы і раздумваючы над кожным словам, каб даць людзям дакладны змест першакрыніц. Будны ў сваіх разважаннях адмяжоўваўся ад абогатварэння Хрыста і адкрыта пярэчыў супраць Хрыста — сына божага. На яго думку, Хрыстос мог быць толькі рабом, слугой, але ні ў якім разе не сынам бога Тэолагі надавалі словам свяшчэннага пісання звышнатуральныя ўласцівасці. У гэтай сувязі асаблівую цікавасць уяўляе даследаванне Будным пытання аб артыклі. Будны адзначыў, што артыклі ўжываюцца ў грэчаскай мове і ў германскіх мовах, але ў лацінскай і ў славянскіх яны не назіраюцца. У гэтай сувязі ёнтаксамапрыводзіць прыкладыпамылак перакладу.
Будны звяртаўся да разбору значэння шэрага словазлучэнняў. Асабліва звярнуць увагу на разважанні Буднага аб шматзначнасці слоў, тэхніцы перакладу асобных тэрмінаў і сказаў.
Трэба было мець выключныя моўныя здольнасці і падыходзіць удумліва да моўных з'яў, каб
гэтак, як Будны, разбіраць словы, якія ўспрымаюцца многімі, нават адукаванымі людзьмі, па сённяшні дзень некрытычна. Будны разбіраў значэнне і формы вельмі многіх грэчаскіх слоў.
Растлумачваючы асобныя словы, Будны, звяртаўся да гістарычных паралеляў або спасылаўся на звычаі народаў, якія ўжывалі гэты выраз.
Гэта не вялікая, але патрэбная справа з'яўляецца прадметам навукі аб мове, якую Будны называў граматыкай і даў ёй ў 1583 г. належную ацэнку: «Бо адкуль яшчэ можна даведацца, што азначае тое ці іншае слова, калі не з граматыкі? “ Па Буднаму, граматыка вывучае значэнне і ўжыванне слоў у мове. Яшчэ ў 1574 г. Будны даў канкрэтнае азначэнне слова: «Словам завём менавіта тое, што грэкі —«лексис», г. зн. тое, чым што-небудзь называем».(9; с. 68).
Вядома, нездарма Будны спыняўся на перакладзе слова «логос». ён спрабаіваў пахіснуць вучэнне царкоўнікаў аб нейкім міфічным «слове» і паказаць, што спачатку магла быць толькі мова звычайнага настаўніка Хрыста.
Паказаўшы прыроду слова як вынік устойлівых моўных заканамернасцей, Будны не мог не звярнуць увагі на змяненне слоў у часе. Ён цалкам усведамляў моўны рух, абумоўлепы гістарычнымі прычынамі.
Будны не толькі разумеў, што развіццё моў непасрэдна звязана з гісторыяй народаў і з барацьбой розных культур, ён бачыў ўпутраныя змяненні, якія адбываліся ў асобных мовах. Адзначаныя Будным змяненні значэння і гучання слоў у славянскіх мовах у розныя гістарычныя перыяды сведчаць аб выключна глыбокім разуменні працэсаў, якія адбываліся ў мовах з больш блізкай або больш далёкай роднасцю.
Будны адным з першых спыніўся на гісторыі моў, асобных слоў, фанетычных з'яў і заўважыў
роднасць паміж мовамі.
Усе гэтыя прыклады сведчаць аб выключна тонкай назіральнасці Буднага над нормай мовы, якую ён разглядаў не ў адрыве ад гістарычнай рэчаіснасці, а ў цеснай сувязі з тым асяроддзем, у якім дзейнічала гэта норма. Падобныя разважанні аб жыцці мовы патрабавалі глыбокіх ведаў яе слоўнікавага складу, граматычнага ладу і гісторыі.
Будны звяртаў увагу чытача на граматычную форму слоў. У ходзе граматычнага разбору яшчэ паўней разгортваўся яго талент даследчыка ў галіне вывучэння заканамернасцей сістэмы мовы. Ведучы за сабой чытача ў разважанні аб значэнні граматычных форм, ён умела раскрываў, як змяненне слоў упльшае на змест думкі.
Трагічныя падзеі пач.80-хгг.16ст. пазбавілі Буднага душэўнай раўнавагі. Каля 1583г. ён пакінуў Лоск.Куды ён пераехаў-невядома. У перыяд з 1583 па 1593г. Будны нічога не пісаў, але сачыў з за багаслоўскімі дыскусіямі. Апошнія гады правёў у Вішневе. Памёр 13 студзеня 1593г. у доме шляхціца-пратэстанта Лявона Моклака. Бачна, што плям і пытанняў у біяграфіі Буднага шмат, і толькі праз усебаковае вывучэнне гісторыі і культуры 16ст., даследванні старажытных архіваў можна запоўніць прабелы.
2.4 С. Будны як публіцыст і філосаф
Будны адыграў станоўчую ролю ў гісторыі Беларусі, таму што прасунуў далёка наперад разумовае і культурнае развіццё краіны, вылучыў яе на прыкметнае месца ў Еўропе як прытулак для тых, каго праследавала рэакцыя, і рассаднік перадавых ідэй. Дзякуючы намаганням Буднага, падтрымку арыянам, хоць і кароткачасовую, аказалі князь Мікалай Радзівіл Чорны і ў асаблівасці магнаты Кішка, Валовіч, Дарагастайскі. Ў Беларусі ўзніклі шматлікія друкарні (у Нясвіжы, Брэсце, Лоску, Любчы і іншых месцах), школы (Іўе, Слуцк), выйшлі друкаваныя працы, якія садзейнічалі справе асветы.
Адначасова з Будным на барацьбу з рэакцыяй узняліся польскія прыхільнікі вальнадумства і гуманізму, якія жылі ў Беларусі.
Карані вучэння Буднага ідуць глыбока ў беларускую глебу. Плён яго дзейнасці абумоўлены ў якойсьці меры тым, што яна вырасла на праваслаўнай ерасі.
Яшчэ ў дарэвалюцыйнай рускай літаратуры шмат увагі ўдзелена дзейнасці Феадосія Касога, Башкіна, старца Арцёмія і іншых манахаў, што выступалі супраць догмаў праваслаўя. Протаіерэй Пліс лічыў Касога не настаўнікам Буднага, а толькі яго саюзнікам.
Перыяд найбольшых хіста1нняў у асяроддзі магнатаў—60—70-я гады XVI ст.—адзначаны барацьбой паміж пратэстантызмам і каталіцызмам, з адпаго боку, і праваслаўем і каталіцтвам — з другога, але рымская царква брала верх.
Будны разгледзеў незадаволенасць знаці і дабіваўся павароту ў яе настроях супраць каталіцызму. Ён не ўзнімаў пытанне аб адмове ад маёмасці, а, наадварот, сцвярджаў, што сапраўдныя хрысціяне абавязаны падпарадкоўвацца ўладзе, што ім дазваляецца займаць дзяржаў-пыя пасады, насіць і карыстацца збройі. Будны дамагаўся таго, каб магнаты акружылі сябе вучонымі. Ён ведаў пра намаганні рускага цара ўзняць культуру і высока цаніў мерапрыемствы Івана Грознага па набыццю кніг,развіццю друкарскай справы. Будны разумеў, якое значэнне для барацьбы з каталіцызмам мела дзейнасць маскоўскіх друкароў і вучоных, якія адраджалі рускую культуру пасля вызвалення ад татарскага ярма, і пісаў аб гэтым ва ўводзінах да Новага запавету.
Будны ставіў перад сабой, аднак, больш важкія мэты, чым прапагандысты праваслаўя. ён імкнуўся пагасіць у вачах народаў арэол святасці над каталіцкай і праваслаўнай цэрквамі: псраглядзець і адхіліць догматы аб тройцы, боскасці Хрыста, абвясціць верацярплівасць і свабоду думак у рэлігійных спрэчках. Сваю задуму ён стаў ажыццяўляць, зблізіўшыся з маскоўскімі ерэтыкамі і тлумачачы па-новаму святое пісанне.
Будны падкрэсліў, што маскоўскія друкары былі далёкія ад перагляду догмаў праваслаўя. Выступаючы супраць абаронцаў праваслаўя, усё ж галоўную небяспеку Будны бачыў у езуітах, якія спрабавалі пранікнуць на Усход і там усё захапіць.
Праследаванне ерэтычных вучэнняў у Маскоўскай дзяржаве ўзрушыла Буднага; ён зразумеў, што ў барацьбе з каталіцызмам маскоўскі цар — небяспечны саюзнік і свабодалюбівым беларускім антытрынітарыям давядзецца зрабіць выбар: ці ўліцца ў рады праваслаўнага лагера, магчыма, не адмаўляючыся ад надзеі далучыць праваслаўных да новай веры, абаперціся на сілу Маскоўскай дзяржавы, ці весці наступленне на папскую рэакцыю сумесна з польскімі і маскоўскімі перадавымі мысліцелямі. Будны выбраў другі шлях, але не змог дабіцца адзінства ні дзеянняў, ні поглядаў з мяркуемымі аднадумцамі.
Будны, як і яго настаўнік Касы, таксама неаднаразова падкрэсліваў, што прадпісанні аб прыёме ежы, аб пастах і іншых знешніх рэлігійных абрадах не патрзбны, таму што хрысціянская вера патрабуе духоўнай, а не плоцкай ежы.
Будны ў «Катэхізісе» адмовіўся ад веры ў святых і памёршых.
Рззкія выкрыванні Касым праваслаўнай царквы не знайшлі водгуку ў Буднага: тое, што ў межах Маскоўскай дзяржавы было неабходна, аказалася ва ўмовах Беларусі не толькі не карысным, але нават шкодным. Будны ўсхваляў звычайны чалавечы розум, замест духоўнага розуму, які ўсхваляў Касы.
У процілегласць Буднаму Касы быў заўзятым праціўнікам свецкан улады. Рэалізм Буднага ўзмацнеў у барацьбе з ерэтычнымі вучэннямі, якія ўзніклі на Усходзе.
Буднаму патрэбны былі рэальныя саюзнікі і сярод праваслаўнага духавенства, і нават ся-род магнатаў, калі яны гатовы выступіць супраць езуітызму. ён ускладаў на свецкую ўладу абавязак выкараняць ідалапаклонства, разумеючы пад ім царкоўную службу ўсіх пануючых веравызнанняў:
С.Будны вырашаў таксама вельмі адказную задачу умацаванне сувязі з польскімі прагрэсіўнымі мысліцеля.
3 гэтай мэтай ён сумесна з Кіпрыянам Базылікам і Лаўрэнціем Крышкоўскім узяўся за пераклад лепшых твораў і ў першую чаргу прац А. Ф.-Маджэўскага.
Будны імкнуўся прыцягнуць беларускую знаць да справы адукацыі народа. ён уславіў у вершах заслугі Мікалая Дарагастайскага (Монвіда), які даў сродкі на пераклад з лацінскай мовы і выданне твора Маджэўскага «Аб выпраўленні Рэчы Паспалітай».
У прадмове да гэтага перакладу Будны пісаў, што Монвід зрабіў добрую справу: пераклаў твор Манджэўскага, за што будучыя пакаленні абавязаны яму.
Як вядома, у Лоску ў 1576 г. былі выдадзены чатыры часткі кнігі «Аб выпраўленні Рэчы Паспалітай », г. зн. усе, апрача часткі «Аб царкве ». Няма нічога дзіўнага ў тым, што акружэнне Буднага, яго аднадумцы, не пажадалі папулярызаваць рэлігійныя погляды Маджэўскага, паколькі ён вагаўся ў канчатковым адыходзе ад догматаў рымскай царквы.
Прадмова Буднага насычана захапляючымі водгукамі многіх мысліцеляў аб гэтым творы. Будны адзначыў заслугі перакладчыкаў кнігі Маджэўскага на іншыя мовы.і выказваў сваё незадавальненне тым, што рэакцыйныя сілы перашкаджаюць распаўсюджванню найбольш каштоўных твораў. Недаступнасць лацінскай мовы для шырокага кола чытачоў была меншай перашкодай для пранікнення прагрэсіўных ідэй, чым адкрытая варожасць з боку рэакцыі. 3 выказванняў Буднага вынікае, што зла-маць змову маўчання вакол новых і патрэбных праблем, узнятых у працы Маджэўскага, было цяжэй, чым перакласці яго твор на даступную большасці чытачоў мову.
На навуковай юбілейнай сесіі Польскай акадэміі навук у 1953 г. былі выказаны меркаванні аб прычынах, якія схілілі Буднага садзейнічаць выданню гэтай кнігі. Гэта было быццам пачуццё нацыянальнай годнасці. Нацыянальная годнасць нібыта патрабавала, каб, падобна інпшм краінам, і ў Рэчы Паспалітай з'явіўся пераклад такога значнага твора. На самай справе Будны клапаціўся пра тое, каб пазбавіць каталіцкую царкву магчымасці спекуляваць зместам гэтых кніг, карыстаючыся незразумеласцю латыні, утойваць іх ад шырокай грамадскасці.
С. Будны лічыў патрэбным падкрэсліць, што твор Маджэўекага ўразіў вучоных навізной ідэй. Для падмацавання сваіх вывадаў і проціпастаўлення Маджэўскага прыхільнікам пануючых парадкаў С. Будны з горыччу адзначыў, што так заўсёды ў няўдзячным свеце зычайна адбываецца, што ніякі прарок не любімы ў сябе на радзіме.
«Катихисісъ то ест наука стародавная хрістіаньская от светого писма для простых людей языка руского в пытаніахь и отказехъ собрана », выдадзены ў 1562 г. у Нясвіжы і падрыхтаваны аўтарскім калектывам у складзе Сымона Буднага, Лаўрэнція Крышкоўскага і Мацвея Кавячынскага, з'яўляецца адным з ранніх помнікаў айчыннага пратэстанцкага рэлігійна-маральнага вучэння.
Асноўная рэлігійная ідэя Нясвіжскага «Катэхізіса »: апраўданне, г. зн. выратаванне, райскае жыццё, чалавек атрымлівае галоўным чынам праз асабістую веру, а не праз царкву. У творы абгрунтоўваецца не толькі ідэя рэлігійна-маральнага, але і грамадскага аднаўлення шляхам звароту да нацыянальнай культурна-гістарычнай традыцыі, роднай мовы. Ставячы перад князямі Радзівіламі задачу рэлігійна-маральнага, духоўна-культурнага, нацыянальнага аднаўлення, аўтары Нясвіжскага «Катэхізіса» апелююць не толькі да рэлігійнай свядомасці, але да іх грамадзянскіх пачуццяў, ідэі агульнага дабра, як гэта ў свой час рабіў Францыск Скарына.
У прадмове «К всем благоверным хрыстіаном языка руского» аўтары канкрэтызуюць пратэстанцкую рэлігійна-маральную ідэю. Галоўнае, што неабходна для выратавання - гэта вера. Аднак не проста вера, вера свядомая, шчырая, вера перакананне. Аднак у справу ўмяшаўся д’ябал.
Аўтары Нясвіжскага «Катэхізіса» пішуць пра скрыўленне, на іх думку, сапраўднага сэнсу хрысціянства ў каталіцтве і праваслаў'і, падмене свядомай і шчырай веры верай фармальнай, паказной, заснаванай на знешнім праяўленні рэлігійнай набожнасці, а не сапраўдным, шчырым, глыбокім рэлігійна-маральным пачуцці. Гэта асноўная, галоўная пратэстанцкая ідэя, якая з'яўлялася стрыжнем не толькі новай рэлігійнасці, але і новай маральнасці, дзе вырашальным матывам духоўнай дзейнасці чалавека выступае яго свядомая, шчырая, сумленная вера ў Бога.
![](https://s.studizba.com/z.php?f=/templates/si/i/noavatar.png&w=100&h=100&t=1"){kind=avatar}
