139209 (724826), страница 2
Текст из файла (страница 2)
Не распуснічай.
Не крадзі.
Не кажы няпраўды на блізкага твайго.
Не жадай дома блізкага твайго; не жадай жонкі блізкага твайго, ні раба яго, ні рабыні яго, ні вала яго, ні асла яго – нічога, што ёсць у блізкага твайго (Вых., 20, 2-І7).
Даследчыкі вылучаюць наступныя палажэнні веравучэння іудаізму:
1. Ёсць адзіны Бог Яхвэ. Толькі Яхвэ з'яўляецца сапраўдным Богам, і толькі Яго трэба слухацца. Шанаванне іншых багаў лічыцца ў іудаізме цяжкім грахом. Яхвэ не мае ніяката знешняга выгляду, Яго імя перакладаецца ''Той, Хто сапраўды ёсць". Ён усё стварыў і ўсім кіруе.
2. Яўрэі з'яўляюцца богаабраным народам. Яхвэ абраў яўрэяў сярод іншых народаў як сродак свайго праяўлення ў гісторыі. Нявернасць яўрэяў Яхвэ прыводзіць да пакарання з Яго боку. Аднак і ў гэтым выпадку яўрэі застаюцца богаабраным народам, і Яхвэ заўсёды гатовы ім дараваць.
3. Павінен прыйсці Месія, каб судзіць жывых і памёрлых і прывесці яўрэяў у Зямлю Абяцаную. Іудзеі вераць, што з прыходам Месіі будзе знішчана ўсё зло на зямлі і установіцца роўнасць і справядлівасць. Знікнуць хваробы і войны, узрасце ўрадлівасць зямлі, людзі будуць жыць да тысячы гадоў.
4. Танах і Талмуд з'яўляюцца свяшчэннымі кнігамі. Кожны іудзей павінен іх вывучаць і выконваць іх запаведзь. Асабліва шануецца першая частка Танаха – Тора, якая згодна з веравучэннем іудаізму, была дадзена яўрэям Яхвэ праз Маісея. Талмуд мае меншы рэлігійны аўтарытэт, аднак ён дае правілы паводзін у дачыненні да канкрэтнай сітуацыі, і таму ў сваім штодзённым жыцці іудзей часцей звяртаецца да Талмуда.
5. Душа з'яўляецца неўміручай і пасля смерці чалавека трапляе ў замагільны свет. У старажытным іудаізме гэтае палажэнне адсутнічала. Даследчыкі лічаць, што яно было запазычана іудзеямі з іншых рэлігій.
Асноўная ўвага ў іудаізме надаецца ве веравучэнню, а культу. Іудзеі лічаць, што іх вера праяўляецца ў іх дзеяннях. Існуе 365 забаронаў і 248 прадпісанняў, якія рэгулююць усё жыццё прававернага іудзея. Маліцца ён павінен тройчы ў дзень: раніцай, апоўдні і ўвечары, дома альбо ў сінагозе.
Пры малітве мужчыны пакрываюць галаву капялюшам альбо спецыяльнай шапачкай (яна называецца ярмолка альбо кіпа). Для малітвы ў сінагозе трэба не менш дзесяці мужчын. У артадаксальным іудаіэме мужчыны і жанчыны моляцца асобна.
Вялікае значанне ў іудаізме надаецца абраду абразання, якое робіцца хлопчыцам на восьмы дзень жыцця, а таксама цырымоніям бар-міцва і бат міцва, якімі асвячаюцца паўналецце хлопчыкаў і дзяўчынак. Робяцца яны адпаведна ў 13 і 12 год.
Галоўным святам у іудаізме з'яўляецца шабат (субота). Ён прысвечаны адпачынку Бога пасля стварэння Ім свету, а таксама вызваленню яўрэяў з егіпецкага палону. Пачынаецца шабат у пятніцу пасля заходу сонца. Іудзеі ў гэты дзень наведваюць сінагогу і ладзяць святочную вячэру. У шабат нельга рабіць ніякай працы, у тым ліку гатаваць ежу, уключаць электрапрыборы, вадзіць аўтамабіль, карыстацца грамадскім транспартам.
Іншымі святамі з'яўляецца: Рош Гашона (Новы год) – у гонар стварэння Богам свету, Йом-Кіпур (Судны дзень) – дзень пакаяння ў грахах і посту, Сукот – узгадваецца дапамога Бога яўрэям, калі яны 40 год падарожнічалі па пустыні, Песах (Праходжанне) – у гонар вызвалення яўрэяў з егіпецкага рабства і другія.
У іудаізме ёсць ежавыя забароны. Уся ежа падзяляецца на кашэрную (правільную, чыстую) і некашэрную. Напрыклад, забаронена есці свініну, малюскаў, ракападобных, а дазволена бараніну, ялавічыну, кураціну. Нельга ўжываць у ежу кроў, таму жывёлы павінны быць забіты спецыяльным спосабам, а мяса іх вымочваецца ў халоднай вадзе. Мясныя і малочныя прадукты нельга ўжываць разам. Традыцыйна выхаваная яўрэйская хатняя гаспадыня мае два наборы посуду: адзін – для малочнай, другі – для мясной ежы. У дадатак яна можа карыстацца дзвюма мыйкамі для посуду і двума наборамі рушнікоў. 3 гэтай жа прычыны ў кашэрных гатэлях маюцца дзве кухні.
3. Іудаізм на Беларусі
Іудаізм на Беларусі з'яўляецца прышлай рэлігіяй. Яго носьбіты – яўрэі, па меркаваннях некаторых даследчыкаў, прыйшлі на нашыя землі яшчэ ў ХП ст. з Кіева, адкуль іх выгналі за тайныя зносіны з візантыйцамі. Аднак масавае перасяленне яўрэяў на тэрыторыю Беларусі адбылося ў другой палове ХІV ст. з Германіі. У 1348-1351 гг. у Еўропе адбылася страшная эпідэмія чумы, ад якой загінула трэцяя частка насельніцтва. У распаўсюджванні хваробы былі абвінавачаны яўрэі. У сувязі з гэтым у многіх краінах Еўропы, у тым ліку і ў Германіі, адбыліся яўрэйскія пагромы, выратоўваючыся ад якіх, нямецкія яўрэі ўцякалі ў Польшчу і далей ў ВКЛ. Урады гэтых краін даволі гасцінна сустрэлі ўцекачоў, і у ХV ст. сюды перамяшчаецца цэнр рэлігійнага і культурнага жыцця яўрэяў. Прывілеі, атрыманая пры князі Вітаўце (І392 - І430), дазволілі ім спакойна жыць на землях ВКЛ. Быў захаваны кагальны лад жыцця яурэяў, яны . карысталіся тымі ж эканамічнымі правамі, што і мясцовае насельніцтва і былі вызвалены ад воінскай павіннасці. У канцы ХVШ ст. на тэрыторыі ВКЛ пражывала каля 385 тыс. яўрэяў.
Як і ў іншых краінах дыяспары, яўрэі на нашых землях не асіміляваліся з мясцовым насельніцтвам і жылі адасоблена. Тлумачыцца гэта замкнутасцю кагалу, а таксама насцярожаным стаўленнем да яўрэяў мясцовага насельніцтва. Неаднаразова яўрэі абвінавачваліся ў рытуальных забойствах з мэтай атрымання хрысціянскай крыві. Аднак, як правіла, улады іх апраўдвалі.
На тэрыторыі Беларусі будаваліся драўляныя і мураваныя сінагогі. Яны былі ў кожным мястэчку і па некалькі ў кожным горадзе. Апроч сінагог у многіх населеных пунктах існавалі невялікія малітоўныя дамы іудзеяу. 3 ХVI ст. на Беларусі вядома вышэйшыя іудзейскія навучальныя ўстановы – ешывы (ад старажытнаяўр. ''сядзенне, пасяджэнне''), у якіх рыхтавалі рабінаў. Ешывы былі асноўнымі цэнтрамі іудзейскай тэалагічнай думкі і інгэлектуальнай эліты яўрайства. Навучанне ў іх было бясплатным, утрымліваліся яны за кошт ахвераванняў яўрэйскіх суполак і прыватных асоб. Самай знакамітай з'яўляецца заснаваная ў 1802 г. Валожынская ешыва, якая была ўзорам для школ такога тыпу. У другой палове XIX ст. тут займалася каля 400 вучняў з Расійскай імперыі, Англіі, Аўстрыі, Германіі, Паўднёвай Амерыкі.
У другой палове ХVШ ст. сярод яўрэяў ВКЛ распаўсюджваецца хасідызм (ад стражытнаяўр. "набожны"). Узнік ён на Украіне ў сярэдзіне ХVШ ст. як рух, накіраваны супраць абрадавага фармалізму рабінаў. Заснавальнікам хасідызму з'яўляецца Ізраіль бен Еілізэр (1700-1760), празваны Баал Шэм Тов (Настаунік Добрага Імя), скарочана Бешт. Ягонае вучэнне было пабудавана на містыцызме Кабалы. Набожнасць абвяшчалася больш важнай, чым вучонасць. Асноўным шляхам узаемадзеяння з Богам Бешт лічыў шчырую малітву. Прыхільнікамі хасідызму з'яўляліся ў асноўным прадстаўнікі найбольш бедных слаёў яўрэйства, якія былі набожнымі, але не разумелі складанага вучэння рабінаў. Бешт карыстаўся сярод іх славай лекара і цудатворцы. Рух хасідызму вельмі хутка распаўсюдзіўся ў Рэчы Паспалітай. Кіравалі абшчынамі хасідаў цадзікі (прапаведнікі).
Артадаксальны іудаізм успрыняў хасідаў як небяспечную секту. У канцы ХVШ ст. віленскія рабіны абвясцілі хасідам праклён і прызвалі прававерных іудзеяў да іх бязлітаснага знішчэння.
Прымірэнне паміж хасідамі і артадаксальнымі іудзеямі адбышлося на Беларусі ў другой палове XIX ст., калі яны аб'ядналіся для барацьбы з рэфарматарскім іудаізмам, які пачаў тут распаўсюджвацца.
ХХ ст. з'явілася часам жорсткіх выпрабаванняў для іудаізму на Беларусі. Моцны ўдар па яму нанесла антырэлігійная палітыка Савецкай улады і генацыд яўрэяў у гады фашысцкай акупацыі. Калі ў пачатку XX ст. на тэрыторыі Беларусі існавалі 704 сінагогі, дык у канцы 80-х засталася толькі адна. 3 канца 80-х гг. у сувязі са зменай палітычнай сітуацыі ў нашай краіне адбываецца адраджэнне рэлігійнага жыцця, якое закранула і іудаізм. У 1998г. створана Беларускае іудзейскае рэлігійнае аб'яднанне, дзейнічае духоўнае вучылішча ў Мінску, нядзельныя школы пры сінагогах, яўрэйскія дзіцячыя садкі і класы ў сярэдніх школах.
На 1-е студзеня 1999 г. на Беларусі зарэгістравана 13 суполак артадаксальнага і 8 прагрэсіўнага (рэфарміраванага) іудаізму.
СПІС ВЫКАРЫСТАНЫХ КРЫНІЦ
1. Круглов А.А. Основы религиоведения. – Мн.: ТетраСистемс, 2002. – 192с.
2. Религиоведение: Хрестоматия: Учеб. пособ. Автор-сост. П.И. Костюкович. Мн.: Новое знание, 2000. – 480с.
3. Адзіночанка В.А., Рэлігіязнауства: вучэбны дапаможнік для ВНУ В.А.Адзіночанка. - Минск : Універсітэцкае, 2001. - 240 с.
4. Костюкович П.И. Религиоведение: Уч. пособ. – Мн.: "Новое знание", 2001. 192с.
![](https://s.studizba.com/z.php?f=/templates/si/i/noavatar.png&w=100&h=100&t=1"){kind=avatar}
