74419 (Літаратурныя роды, віды, жанры), страница 2

У эпічных творах апавяданне падключае да сябе і як бы «абвалаквае» выказванні дзеючых асоб – іх дыялогі і маналогі, у тым ліку і ўнутраныя. Паміж гэтымі моўнымі пластамі ідзе несупынны працэс актыўнага ўзаемадзеяння: тлумачэння, дапаўнення і карэкціроўкі.

Творы эпічнага роду спаўна выкарыстоўваюць арсенал мастацка-выяўленчых сродкаў, даступных літаратуры, нязмушана і свабодна адлюстроўваючы рэальнасць у часе і прасторы. Пры гэтым яны практычна не ведаюць абмежаванняў у аб’ёме тэксту. Эпічны род уключае ў сябе як кароткія апавяданні, так і шматтомныя раманы-эпапеі.

Эпічны твор можа «ўвабраць» у сябе такую колькасць характараў, абставін, падзей, лёсаў, дэталей, якая з’яўляецца недаступнай не толькі творам двух астатніх літаратурных родаў (лірыцы і драме), але і наогул якому-небудзь іншаму віду мастацтва. Пры гэтым апавядальная форма садзейнічае найглыбейшаму пранікненню ва ўнутраны свет чалавека. З яе дапамогай усебакова абмалёўваюцца характары складаныя, шматсастаўныя, незавершаныя і супярэчлівыя, якія знаходзяцца ў руху, станаўленні і развіцці. Зразумела, што каласальныя магчымасці мастацкага ўзнаўлення жыцця эпасам выкарыстоўваюцца не заўсёды, аднак са словам «эпас» звязана ўяўленне аб адлюстраванні рэчаіснасці і ўнутранага свету чалавека ва ўсебаковасці, цэласнасці і паўнаце.

Эпас валодае разнастайнымі спосабамі моўна-мастацкага выяўлення (апісанне, маналог, дыялог, аўтарская мова і мова персанажаў, няўласна-простая мова), а таксама шматлікімі сродкамі стварэння вобраза (учынкі і дзеянні персанажа, прамая аўтарская характарыстыка, раскрыццё характараў праз мову, гаворачыя імёны і прозвішчы, партрэт, пейзаж, інтэр’ер і інш.).

Эпічныя творы пішуцца, як правіла, прозай, але сустракаюцца таксама і вершаваныя эпічныя рэчы (старажытныя эпічныя паэмы, літаратурныя казкі і інш.).

Эпас выпрацаваў сваю сістэму відавых і жанравых форм, найбольш распаўсюджанымі ў якой з’яўляюцца раман, аповесць і апавяданне. Акрамя таго, да эпічнага роду адносяць навелу, нарыс, памфлет, гумарэску (усе іх В. Рагойша лічыць жанравымі разнавіднасцямі апавядання), а таксама празаічны абразок, фельетон, казку (вядома, літаратурную, а не фальклорную; як, дарэчы, і ўсе наступныя жанры, што прыводзяцца намі ў якасці эпічных), анекдот, легенду, паданне і некат. інш.

Раман (франц. roman – твор, напісаны на раманскіх мовах) – самы буйны від літаратурнага эпасу. У ім «шырока ахоплены істотныя жыццёвыя з’явы пэўнага сацыяльнага асяроддзя, нацыі і эпохі, паказаны шматлікія характары ў іх развіцці, псіхалагічнай напоўненасці, створаны разнастайныя бытавыя малюнкі. Шматлікасць галоўных і пабочных сюжэтных ліній, якія існуюць паралельна і перакрыжоўваюцца, неабмежаванасць у часе і прасторы, вялікая колькасць дзейных асоб рознага кшталту (станоўчых і адмоўных), наяўнасць пазасюжэтных элементаў (аўтарскія адступленні, устаўныя эпізоды, пейзажы, інтэр’еры, абрамленні) – усё гэта дае магчымасць раману стаць самым ёмістым, сінтэтычным відам сучаснай літаратуры, эпасам нашага часу. Па здабытках рамана можна меркаваць пра ўзровень развіцця нацыянальнай літаратуры ўвогуле». Раман мае даволі працяглую і багатую гісторыю свайго станаўлення і развіцця ў сусветнай літаратуры: яго вытокі ляжаць яшчэ ў антычнасці, у І ст. да н. э. («Дафніс і Хлоя» Лонга, «Залаты асёл» Апулея); затым раман праходзіць цэлы шэраг этапаў, вяршынным сярод якіх з’яўляецца, несумненна, перыяд росквіту рэалістычнай яго разнавіднасці ў ХІХ ст. (творы А. Стэндаля, А. Бальзака, Ч. Дзікенса, Л. Талстога, Ф. Дастаеўскага і інш. пісьменнікаў). Немалыя здабыткі раманнай прозы і ў беларускай літаратуры (творы М. Гарэцкага, М. Зарэцкага, К. Чорнага, Я. Брыля, І. Мележа, І. Шамякіна, І. Навуменкі, У. Караткевіча, І. Чыгрынава і цэлага шэрагу інш. аўтараў). Надзвычай шырокая ўласна жанравая палітра рамана (сацыяльна-бытавы, сацыяльна-псіхалагічны, гістарычны, прыгодніцкі, палітычны, сатырычны, фантастычны, раман-утопія і г. д.). На аснове рамана ўзнікла эпапея (раман-эпапея) – твор, у якім на шырокім фоне ўзнаўляюцца і асэнсоўваюцца надзвычай важныя, лёсавызначальныя падзеі для жыцця пэўнага народа, нацыі, краіны (класічнымі прыкладамі рамана-эпапеі з’яўляюцца «Вайна і мір» Л. Талстога, «Ціхі Дон» М. Шолахава; у беларускай літаратуры эпапейны характар мае ў многіх сваіх момантах «Палеская хроніка» І. Мележа»). Аб’яднаныя агульнымі героямі і адзінай думкай, раманы могуць утвараць цэлыя цыклы (шматтомная эпапея «Ругон-Макары» Э. Заля, тэтралогія на тэму заходнебеларускага жыцця В. Адамчыка, ваенна-партызанская пенталогія І. Чыгрынава і інш.).

Аповесць прадстаўляе сярэднюю форму ў эпічным родзе літаратуры. У ёй звычайна прысутнічае адна сюжэтная лінія, у выніку чаго, у параўнанні з раманам, мае месца значна меншы ахоп жыццёвых падзей, сітуацый. Як і раман, аповесць надзвычай разгалінаваная ў сваіх канкрэтных жанравых выяўленнях. Аповесцей надзвычай шмат у сусветнай літаратуры, бо яны, як правіла, абавязковыя ў творчасці любога больш-менш значнага пісьменніка-празаіка. На Беларусі аповесці (як свае, уласныя, так і запазычаныя, перакладныя) з’явіліся вельмі даўно (нагадаем летапісную «Аповесць мінулых часоў», агіяграфічную «Жыціе Ефрасінні Полацкай», сацыяльна-бытавую «Аповесць пра Баву», рыцарскую «Александрыя» і інш.). Новая беларуская літаратурная аповесць вядзе свой адлік з пачатку ХХ ст. («Бацькава воля» Ц. Гартнага, «Антон» М. Гарэцкага, «У палескай глушы» і «У глыбі Палесся» Я. Коласа, «Лявон Бушмар» К. Чорнага і інш.). Найбольш значны ўклад у развіццё беларускай аповесці другой паловы ХХ ст. унеслі такія пісьменнікі, як Я. Брыль, В. Быкаў, І. Пташнікаў, І. Шамякін, І. Мележ, І. Навуменка, У. Караткевіч, А. Асіпенка, А. Васілевіч, А. Кудравец, А. Жук, Г. Далідовіч, В. Казько, В. Іпатава і цэлы шэраг інш. аўтараў.

Апавяданне (альбо малая форма ў эпічным родзе літаратуры) уяўляе сабой невялікі твор, у якім расказваецца, як правіла, пра нейкі адзін вызначальны выпадак у жыцці чалавека. У апавяданні адна сюжэтная лінія з абмежаванай колькасцю дзеючых асоб, характары якіх ужо дастаткова сфарміраваныя. Апісанні ў апавяданні, як правіла, адсутнічаюць, а калі і маюць усё-такі месца, дык характарызуюцца пры гэтым надзвычайнай сцісласцю. Свае вытокі літаратурнае апавяданне вядзе з малых фальклорных жанраў: казак, легенд, паданняў і г. д. Жанравымі разнавіднасцямі апавядання, паводле В. Рагойшы і шэрагу інш. вучоных, з’яўляюцца, як ужо адзначалася вышэй, навела (апавяданне з напружаным, драматычным дзеяннем, лаканічным паказам не столькі знешніх падзей, колькі перажыванняў і настрою персанажаў, нечаканым фіналам – «Бунт» Я. Коласа, «Пяць лыжак заціркі» З. Бядулі і інш.), нарыс (мастацка-дакументальнае апавяданне з сапраўднымі падзеямі ў цэнтры і рэальнымі персанажамі, што выступаюць пад сваімі прозвішчамі – «Званы ў прадоннях азёр» У. Караткевіча, «Дзівасіл» В. Палтаран і інш.), памфлет (вострасатырычнае дакументальна-мастацкае апавяданне, як правіла, на сацыяльна-палітычную праблематыку – «Горад жоўтага д’ябла» М. Горкага, «Берлінскі анучнік» К. Чорнага і інш.), гумарэска (невялічкае гумарыстычнае апавяданне – «Дзядзіна» Ф. Багушэвіча, «Сацыяліст» Я. Коласа і інш.). Пачынальнікам празаічнага апавядання ў новай беларускай літаратуры выступіў Ф. Багушэвіч («Палясоўшчык», «Тралялёначка» і інш.). Услед за ім дадзены від і жанр развівалі ў пачатку ХХ ст. К. Каганец, Цётка, Ядвігін Ш., Я. Колас, З. Бядуля, У. Галубок, М. Гарэцкі і інш., а ў савецкі час – К. Чорны, М. Лынькоў, Я. Скрыган, Я. Брыль, В. Быкаў, М. Стральцоў, У. Караткевіч, В. Адамчык, Б. Сачанка і цэлы шэраг інш. аўтараў.

Побач з літаратурным эпасам вучоныя вылучаюць у складзе сусветнага прыгожага пісьменства народна-гераічны эпас. Самы буйны і ранні прадстаўнік твораў народна-гераічнага эпасу – эпапея (ад ст.-грэч. epopoiï, ад épos – слова, апавяданне і poiéö – ствараю). Эпапея ў многім дала штуршок развіццю эпасу літаратурнага. У эпапеі выявіліся асноўныя прыкметы народна-гераічнага эпасу, а менавіта: міфалагізм, выключнасць персанажаў і іх учынкаў, наяўнасць высокай ідэі, надзвычай спакойная, нетаропкая манера апавядання. Эпапеі адлюстроўвалі важныя праблемы жыцця старажытных народаў, і ў першую чаргу барацьбу са знешнімі ворагамі-захопнікамі. Эпапеі мелі, як правіла, вершаваную форму і бытавалі першапачаткова ў вусным выглядзе (у перадачы паэтаў-выканаўцаў – аэдаў, рапсодаў, бардаў і інш.), а затым былі зафіксаваны ў пісьме. Амаль кожны народ стварыў свае ўласныя эпапеі і стагоддзямі захоўваў іх у калектыўнай памяці. Найбольш вядомымі эпапеямі ў сусветнай культурнай гісторыі з’яўляюцца шумера-акадскі «Сказ аб Гільгамешы», індыйскія «Махабхарата» і «Рамаяна», грэчаскія «Іліяда» і «Адысея», іспанская «Песня аб Сідзе», французская «Песня аб Раландзе», нямецкая «Песня аб Нібелунгах». Усходнеславянскі (у тым ліку і беларускі) народна-гераічны эпас прадстаўлены творамі, значна меншымі па памеру, у параўнанні з прыведзенымі вышэй, аднак таксама напісанымі ў адпаведнай манеры. Гэта быліны («Ілля Мурамец» і інш.), казкі (іх надзвычай шмат), паданні пра асілкаў («Кірыл Кажамяка» і інш.) і г. д.

3. Драма (драматычны род). Сістэма драматычных відаў і жанраў

эпічны лірычны драматычны род

Творы драматычнага роду (ад ст.-грэч. drama – дзеянне) узнаўляюць (як, дарэчы, і эпічныя) падзеі, учынкі герояў, іх узаемаадносіны. Аднак разгорнутае апавядальна-апісальнае адлюстраванне ў драме адсутнічае. Уласна аўтарская мова, якую складаюць спісы (пералік) дзеючых асоб (часам з кароткімі характарыстыкамі), вызначэнне часу і месца дзеяння, апісанне сцэнічнай абстаноўкі ў пачатку актаў і з’яў, каментарыі да рэплік герояў і ўказанні на іх рухі, жэсты, міміку, інтанацыі (г. зв. рэмаркі), тут выконвае дапаможную ролю і з’яўляецца эпізадычнай. Асноўны тэкст п’есы складае плынь выказванняў персанажаў, іх рэплік і маналогаў. Дзеянне ў ёй разгортваецца сваімі сіламі, характары раскрываюцца ў непасрэдных сутыкненнях, без аўтарскага падштурхоўвання.

Адсюль некаторая абмежаванасць мастацкіх магчымасцей драмы. Пісьменнік-драматург карыстаецца толькі часткай тых выяўленчых сродкаў, якія з’яўляюцца даступнымі празаіку. І характары дзеючых асоб раскрываюцца ў драме з меншай свабодай і паўнатой, чым у эпасе. Пры гэтым драматургі, у адрозненне ад аўтараў эпічных твораў, вымушаны абмяжоўвацца тым аб’ёмам слоўнага тэксту, які патрабуе тэатральнае мастацтва. Час адлюстроўваемага ў драме дзеяння павінен укласціся ў строгія рамкі часу сцэнічнага.

Разам з тым у аўтара п’есы ёсць сур’ёзныя перавагі перад стваральнікамі эпічных рэчаў. Адзін момант у драме цесна прымыкае да другога, суседняга. Падзеі тут не сціскаюцца і не расцягваюцца. Акрамя таго, яны адлюстроўваюцца ў цяперашнім часе. Усё гэта стварае эфект максімальнай праўдападобнасці, набліжанасці да рэальнага жыцця. Ёсць, праўда, у драме ў сувязі з яе тэатральнай прыналежнасцю імкненне да знешняй эфектнасці, гіпербалізацыі. Аднак яно ўсё-такі не павінна пераходзіць пэўную мяжу.

Для драмы характэрны дынамізм, павышаная канцэнтрацыя дзеяння, якое ад завязкі і да кульмінацыі няўхільна нарастае і ўскладняецца, набывае ўсё большую змястоўнасць, захопліваючы ў сваю арбіту новых персанажаў.

Драма мае, як правіла, востры напружаны сюжэт. Вельмі важная (калі не выключная) роля адводзіцца ў ёй канфлікту. Наогул без моцнага і жыццёвага ў сваёй аснове (а не надуманага) канфлікту ўявіць драматычны твор практычна немагчыма.

Вельмі важная асаблівасць і якасць твораў драматычнага роду – наяўнасць у іх выразнай, каларытнай і разам з тым лаканічнай мовы персанажаў.

Мы ўжо гаварылі крыху вышэй аб цеснай прывязцы драмы да тэатра, сцэны. Пераважная большасць п’ес якраз і ствараецца для сцэны і з улікам сцэны. Разам з тым у складзе драматычнага роду ёсць творы, напісаныя з першаснай устаноўкай на чытацкае ўспрыманне (гэта, дарэчы, не выключае магчымасць іх сцэнічнага ўвасаблення пры адпаведных рэжысёрскіх захадах і майстэрстве). Гэта Lesedrama (драма для чытання ў перакладзе з нямецкай мовы). Да яе можна аднесці «Фауста» І. Гётэ, драматычныя творы Дж. Байрана, маленькія трагедыі А. Пушкіна, некаторыя з твораў «дзвінскага цыклу» М. Гарэцкага («Жартаўлівы Пісарэвіч», «Жалобная камедыя»), аднаактоўкі заходнебеларускага літаратара Ю. Ружанца «Першыя ластаўкі» і «Зорка-ідэя» і інш.

Драматычны род выпрацаваў сваю ўласную відавую і жанравую сістэму. У ім вылучаюцца тры асноўныя відавыя групы – камедыйная, трагедыйная і ўласна драматычная, кожная з якіх прадстаўлена цэлым шэрагам жанраў.

Самай распаўсюджанай і, бадай, самай старажытнай паводле паходжання выступае ў драматычным родзе камедыя – п’еса, у якой паказваюцца камічныя падзеі і з’явы, высмейваецца негатыўнае ў жыцці. У кожнага з народаў на ранніх этапах развіцця літаратуры і тэатральна-сцэнічнага мастацтва ўзнікалі свае ўласныя камедыйныя творы – невялічкія п’ескі-сцэнкі, якія разыгрываліся на кірмашах, ігрышчах, святах і г. д. Літаратурная ж еўрапейская і сусветная камедыя адштурхоўваецца ад антычнасці, у прыватнасці, ад Старажытнай Грэцыі (творы Арыстафана, V ст. да н. э.). Істотны ўклад у сусветную камедыяграфію ўнеслі такія аўтары, як Ж. Мальер, У. Шэкспір, Лопе дэ Вега, Б. Шоу і інш. Беларуская літаратурная камедыя пачала станавіцца на рубяжы ХVІІ– ХVІІІ стст. на аснове як запазычаных (інтэрмедыі школьнага тэатра), так і сваіх уласных (камедыйна-сатырычныя сцэнкі народнага, у тым ліку і батлейкавага тэатра) узораў. У прынцыпе з уласна камедыі і пачалася беларуская драматургія. Здабыткі беларускай камедыяграфіі звязаны ў першую чаргу з дзейнасцю В. Дуніна-Марцінкевіча, К. Каганца, Я. Купалы, Л. Родзевіча, У. Галубка, Ф. Аляхновіча, К. Крапівы, А. Макаёнка, М. Матукоўскага, А. Петрашкевіча, А. Дзялендзіка.

Паводле ступені пранікнення драматургамі ва ўнутраную сутнасць персанажаў і асаблівасцей мастацкага ўзнаўлення камічнага ў творах вылучаюць камедыю становішчаў і камедыю характараў.

У жанравым плане камедыя дзеліцца на цэлы шэраг разнавіднасцей: сатырычную, лірычную, сацыяльна-бытавую, фантастычную і г. д. Існуюць у камедыйнай групе і ўстойлівыя формы. Гэта вадэвіль (як правіла, невялікі, аднаактовы твор, заснаваны на анекдатычнай, кур’ёзнай калізіі, у якім асноўнае дзеянне спалучаецца з музыкай, песнямі-куплетамі і танцамі) і фарс (таксама невялікі твор, блізкі да вадэвіля па сваёй агульнай танальнасці, аднак з даволі яскрава выражанай карыкатурнасцю вобразаў, выкарыстаннем грубай насмешкі, зніжанай лексікі, а часам і фрывольнасцей). Даволі часта гэтыя два жанры ў творчай практыцы пісьменнікаў зліваюцца, аб'ядноўваюцца, утвараючы ў выніку адно сінтэтычнае цэлае («Пінская шляхта» В. Дуніна-Марцінкевіча).

Трагедыя – драматычны твор, сюжэт якога засноўваецца на канфлікце незвычайнай вастрыні і напружанасці. Падзеі ў трагедыі заканчваюцца ці смерцю галоўнага героя (герояў), ці непапраўнымі стратамі ў яго жыцці. У змесце трагедыі заўсёды прысутнічае элемент узвышанага, гераічнага. На падзейным полі п’есы-трагедыі сутыкаюцца моцныя характары, асобы выключныя, высакародныя, у душах якіх даволі часта ідзе складаная ўнутраная барацьба паміж страсцю і доўгам, памкненнямі сэрца і розумам. У трагедыях ставяцца, як правіла, пытанні агульначалавечага значэння, насычаныя глыбокім філасофскім сэнсам. Вытокі еўрапейскай і сусветнай трагедыі знаходзяцца ў літаратуры Старажытнай Грэцыі (п’есы Эсхіла, Сафокла, Еўрыпіда). Значны ўклад у развіццё жанру трагедыі ўнеслі У. Шэкспір, П. Карнель, Ж. Расін, В. Гюго, А. Пушкін. Трагедыйныя элементы і матывы прысутнічаюць у такіх творах беларускіх драматургаў, як «Раскіданае гняздо» Я. Купалы, «Блуднікі» і «Пакрыўджаныя» Л. Родзевіча, «Антон» М. Гарэцкага, «Брэсцкая крэпасць» К. Губарэвіча, «Маці Урагану» У. Караткевіча і некат. інш.

Драма – трэцяя відавая група ў драматычным родзе. Спецыфіка драмы як віду і жанру ў тым, што аб’ектам адлюстравання ў ёй становяцца тыя з’явы, падзеі і асобы, якія не валодаюць нейкай незвычайнасцю, выключнасцю, але разам з тым пэўным чынам вылучаюцца з агульнай будзённай жыццёвай плыні. Як самастойны від і жанр драма склалася ў ХVІІІ ст. у творчасці еўрапейскіх пісьменнікаў-асветнікаў (мяшчанская драма). Асаблівы ўклад у развіццё драмы ўнеслі М. Астроўскі, А. Чэхаў, М. Горкі, Г. Ібсан, а на Беларусі – Я. Купала, К. Каганец, Л. Родзевіч, У. Галубок, М. Грамыка, Е. Міровіч, К. Крапіва, А. Петрашкевіч, А. Дзялендзік, І. Чыгрынаў, А. Дудараў. Жанравая палітра драмы даволі разнастайная: вылучаюцца драмы сацыяльна-бытавыя, псіхалагічныя, гістарычныя, палітычныя, гераічныя, філасофскія і інш. Цікавай і своеасаблівай разнавіднасцю драмы з’яўляецца меладрама – твор, які характарызуецца павышанай эмацыянальнасцю ў падачы і асэнсаванні матэрыялу, узбуйненасцю і рэзкім супрацьпастаўленнем дабра і зла, гіпербалізаваным паказам страсцей, адкрытай маральна-дыдактычнай тэндэнцыйнасцю.