60888 (674013), страница 2

Просмтор этого файла доступен только зарегистрированным пользователям. Но у нас супер быстрая регистрация: достаточно только электронной почты!

Текст из файла (страница 2)

2) У 1940 г. 80% прадукцыі народнай гаспадаркі БССР прыходзілася на прамысловасць. Гэта 33,8% выпрацоўваемай у СССР фанеры, 27% запалак, 30% штучнай аліфы, 25% дражджэй, 11% маргарына, 10% торфу, 10% металарэзных станкоў.

3) Адставанне ў развіцці энергетыкі, вытворчасці будаўнічых матэрыялаў, папяровай прамысловасці, павялічвалася колькасць незавершаных аб'ектаў будаўніцтва.

4) У верасні 1939 г. адбылося далучэнне Заходняй Беларусі да БССР. Тэрыторыя павялічылася ў 1,9 раз, колькасць насельніцтва ў 1,6 раза.

5) Індустрыялізацыя ў Заходніх абласцях (мэты: ліквідацыя беспрацоўя, стварэнне сацыялістычнага рабочага класа – апоры бальшавіцкага рэжыму).

– Нацыяналізаваны ўсе прамысловыя прадпрыемствы (каля 1700).

– У 1940 г. былі ўведзены ў строй 105 новых буйных прамысловых прадпрыемстваў (26-у Гродне, 39-у Баранавіцкай вобласці і г.д.).

– Рабочы клас за 2 гады павялічыўся ў 3 разы, беспрацоўе было ліквідавана.

– У Заходнюю Беларусь накіравана дзесяткі тысяч спецыялістаў і партыйных работнікаў (18 тыс. – ад прафсаюзаў).

– Народная гаспадарка рэспублікі ў 1940 г. злілася ў адзінае цэлае, усталявалася камандная сістэма кіравання.

6) Шырокае развіццё «лагернай эканомікі». Праца соцен тысяч беларусаў (за 30 – 40-я гг. 600 тыс. беларусаў) у рамках лагернай сістэмы НКУСа (але на тэрыторыі БССР лагеры не распаўсюджаны).

Да пачатку 40-х гг. на Беларусі (як частцы СССР) была рэалізавана сталінская мадэль дзяржаўнага сацыялізму. Індустрыялізацыя садзейнічала яе ўмацаванню. Прыкметы камандна-адміністрацыйнай сістэмы ў эканоміцы:

– нацыяналізацыя сродкаў вытворчасці;

– выцісканне прыватнай і саматужна-рамеснай вытворчасці;

– цэнтралізацыя ўсёй прамысловасці;

– уладкаванне дзяржаўнага манапалізму ў вытворчасці і размеркаванні;

– рост бюракратыі, загадны стыль кіраўніцтва эканомікай.

Масавая калектывізацыя. Яе наступствы для развіцця сельскай гаспадаркі Беларусі

Да канца 20-х гг. сельскагаспадарчая вытворчасць пераважала ў народнай гаспадарцы БССР (у 1928–1929 гг. яна складала 51%). У параўнанні з 1916 г. пагалоўе буйной рагатай жывёлы ў 1926 г. вырасла на 48,2%, свіней на 27,9%, авечак на 100,5%, коней на 55,1%. Больш было і пасяўных плошчаў, але засявалася больш траў і тэхнічных культур. Агульны ўзровень развіцця сельскай гаспадаркі заставаўся нізкім, у 20-я гг. частымі былі неўраджаі. Тэмпы росту таварнай прадукцыі, пачынаючы з 1927–1928 гг. зніжаліся (дробнатаварная аднаасобная гаспадарка знаходзілася на мяжы сваіх магчымасцяў). Узніклі супярэчнасці паміж патрабаваннямі да вёскі і яе магчымасцямі. Задачы перад с/г:

– задаволіць павышаны попыт горада і прамысловасці на сельскагаспадарчую прадукцыю і сыравіну;

– удзельнічаць у фінансаванні індустрыялізацыі (праз рэалізацыю сялянам прамысловых тавараў).

Першы пяцігадовы план

Да 1927 г. адносіны гэтай задачы вырашаліся рынкавымі метадамі. Пасля хлебанарыхтоўчага крызісу зімой 1927/28 гг., калі пад пагрозай аказаліся планы індустрыялізацыі, шляхі пераадолення бачылі ў бязлітасным знішчэнні ўнутраных ворагаў, сярод якіх на першым месцы стаялі кулакі (І. Сталін). Быў адкінуты і першы пяцігадовы план развіцця народнай гаспадаркі і культуры БССР на 1928–1933 гг. Яго асноўныя палажэнні:

Пад’ём вытворчасці ў асабістым сектары – дапамога матэрыяльнымі рэсурсамі, тэхнікай, падрыхтоўкай кадраў з боку дзяржавы.

Прыцягнуць да калектывізацыі каля 79.400 сялянскіх двароў (9,8% гаспадарак).

Артыкул І. Сталіна «Год вялікага пералому» (7 лістапада 1929 г.) абгрунтаваў неабходнасць масавай калектывізацыі. У ім аб’яўлялася «рашаючая перамога» на шляху калектывізацыі, але ў калгасах тады было толькі 6 –7% сялянскіх гаспадарак, у асноўным бедната. Публікацыя І. Сталіна стала пераломнай з’явай у палітыцы ў адносінах да вескі. Вылучаецца два этапы калектывізацыі:

– першы этап: 1928 – другая палова 1929 г. – калектывізацыя пераважна эканамічнымі метадамі;

– другі этап: канец 1929–1934 гг. шляхам адміністрацыйнага прымусу.

Прыкметы масавай калектывізацыі (адміністрацыйнага прымусу):

1) Стварэнне інтытута ўпаўнаважаных, у тым ліку «брыгад дапамогі калектывізацыі», «дваццаціпяцітысячнікаў» з ліку прамысловых рабочых. На Беларусь прыслалі 612 чалавек (99 з завода «Чырвонае Сормава»). З іх 402 працавалі старшынямі і членамі праўленняў калгасаў (адначасова мелі слабыя ўяўленні аб с/г).

2) Выкарыстоўванне гвалтоўных метадаў, запалохвання і прымусу: аб’яўленне класавымі ворагамі, агентамі кулацтва, падкулачнікамі нежадаючых абагульняць маёмасць. Меры – арышт, пазбаўленне права голасу, высылка.

3) Палітыка «раскулачвання» на вёсцы. Першая хваля: люты-май 1930 г., раскулачана і выслана 15.629 гаспадарак.

4) Улады не выкарыстоўвалі метады эканамічнага заахвочвання. Жывёла і інвентар абагульняліся бясплатна. Унесены пай не ўлічваўся пры размеркаванні вырабленай прадукцыі. Адбываўся масавы забой асабістай жывёлы.

5) Не існавала гатовых формаў рацыянальнай арганізацыі вытворчасці працы ў калгасе, яе ўліку і аплаты, суадносін грамадскага і індывідуальнага спосабаў гаспадарання.

6) Рост сялянскіх хваляванняў, за 1930 г. 520 антысавецкіх узброеных выступленняў.

За тры месяцы 1930 г. (студзень – сакавік) у Беларусі ў калгасы прыцягнулі каля 430 тыс. сялянскіх гаспадарак, працэнт калектывізацыі вырас у 10 разоў (58% гаспадарак калектывізавана). Студзеньскі (1930 г.) пленум ЦК КП(б) Б пастанавіў скончыць суцэльную калектывізацыю да 1931 г. (пастановай ЦК УКП(б) ад 5 студзеня 1930 г. «Аб тэмпе калектывізацыі і мерах дапамогі дзяржавы калгаснаму будаўніцтву» завяршэнне калектывізацыі для Беларусі прадугледжвалася ў 1932–1933 гг.).

Сялянскія хваляванні мелі вынікам артыкул І. Сталіна «Галавакружэнне ад поспехаў» (2 сакавіка 1930 г.). У ім асуджалася практыка прымусовай калектывізацыі, давалася ўказанне весці работу ў адпаведнасці з мясцовымі ўмовамі, не абагульняць прысядзібныя землі, агароды, жылыя будынкі, пэўную частку малочнай жывёлы, хатнюю птушку і г.д. За сітуацыю, якая склалася ў сельскай гаспадарцы, абвінавачваліся мясцовыя савецкія і партыйныя органы. Побач быў змешчаны «Прыкладны статут сельскагаспадарчай арцелі» (быў складзены паспешліва, у адміністрацыйным парадку, без удзелу калгаснікаў і ўліку іх інтарэсаў).

Вынік з’яўлення артыкула: зніжэнне працэнта калектывізацыі з 58% да 11% гаспадарак, частка сельгасарцеляў распалася, шмат аказалася на мяжы распаду.

Прыкметы другой хвалі прымусовай калектывізацыі (1930–1934 гг.):

Пачалася адразу пасля масавых выхадаў з калгасаў.

Актыўная роля МТС (машынна-трактарных станцый). Мэты іх стварэння: пераканаць сялянскія масы ў перавазе сацыялістычнага спосабу вытворчасці; правядзенне раскулачвання (палітаддзелы пры МТС); нагляд за мясцовым партыйным кіраўніцтвам;

Да канца 1930 г. – 6 МТС на Беларусі, у 1932 г. – 57 МТС (1469 трактароў абслугоўвалі 33% калгасаў).

Працэнт калектывізацыі на пачатак 1932 г. склаў 50,4%.

Адміністрацыйныя меры па стварэнню калгасаў былі дапоўнены эканамічнымі мерапрыемствамі: пастанова ЦК УКП(б) «Аб чарговых мерапрыемствах па арганізацыйна-гаспадарчым умацаванні калгасаў» (люты 1932 г.) і: пастанову «Аб калгасным гандлі і памяншэнні падатку на гандаль сельскагаспадарчымі прадуктамі» (чэрвень 1932 г.), яны прадугледжвалі:

– мерапрыемствы па арганізацыі, уліку і аплаце працы, умацаванні грамадскай гаспадаркі;

– мерапрыемствы па размеркаванні ўраджаю і даходаў калгасаў;

– мерапрыемствы па забеспячэнні асабістай жывёлы калгаснікаў кармамі і інш.

Ліквідацыя кулацтва. Падзел кулацтва на тры катэгорыі: актыўныя праціўнікі калектывізацыі (накіроўвалі ў месцы зняволення або расстрэльвалі), найбольш заможныя (разам з сем'ямі вывозілі на Поўнач, Урал, у Сібір або Казахстан), усе астатнія (пазбаўляліся права на надзел зямлі, траплялі ў катэгорыю спецпасяленцаў, знаходзіліся пад адміністрацыйным наглядам у своеасаблівых рэзервацыях). Вясна 1931 г. – другая хваля раскулачвання. Як вынік, у Беларусі было разбурана прыкладна 95.500 сялянскіх гаспадарак і 600 – 700 тыс. чалавек назаўсёды пакінулі родныя мясціны.

Саўгасы – павінны былі стаць галоўнай апорай сацыялістычнага будаўніцтва на вёсцы. У 1929 г. было створана 227, у 1931 г. 358. Да 1941 г. іх заставалася 132 (памяншэнне за кошт аб’яднання). Колькасць рабочых і служачых вырасла з 12,1 (1929 г.) да 56,4 тыс. чалавек (1941 г.). Саўгасы ствараліся на меліярацыйных, дзяржаўных і сялянскіх землях. Яны лепш забяспечваліся сельскагаспадарчымі машынамі, ураджайнасць была вышэй, чым у сялян-аднаасобнікаў і калгасаў, але яны не карысталіся павагай беларускіх сялян і не змаглі стаць прыкладам вядзення буйной сацыялістычнай сельскай гаспадаркі (іх лічылі пераемнікамі буйной панскай гаспадаркі). Доля саўгасаў у аб'ёме сельскагаспадарчай прадукцыі ў 1932 г. не перавышала 6%.

За гады першай пяцігодкі было калектывізавана палова сялянскіх двароў, створана каля 9 тыс. калгасаў. Адначасова рост вытворчасці валавай прадукцыі ў с/г пасля 1930 г. стаў хутка скарачацца. Пагалоўе буйной рагатай жывёлы скарацілася ў 1932 на 34,2% (у параўнанні з 1928 г.), свіней на 37,9%, статак авечак скараціўся на 50,8%.

Другая пяцігодка (1933–1937 гг.)

Прыкметы калектывізацыі ў БССР у гэты перыяд:

– Працягвалася прыцягненне ў калгасы аднаасобных гаспадарак.

– Вытворчыя фонды не павялічваліся (перад уступленнем у калгас знішчалася хатняя жывёла, якая належала да абагульнення).

– Зацягваліся палявыя работы: пасяўная, уборка і г.д.

– Недастатковая матэрыяльная зацікаўленасць калгаснікаў ва ўздыме вытворчасці.

– Зменена форма нарыхтоўкі с/г прадукцыі. У 1932 г. уведзены абавязковыя пастаўкі мяса і малака, у 1933 г. збожжа, бульбы і іншых прадуктаў земляробства, у 1940 г. агародніны, сена, насенне-алейных культур, у 1941 г. – яек.

– Лішкі прадаваліся дзяржаве па цэнах, ніжэйшых за рыначныя ў 10 – 12 разоў (гэта крыніца індустрыялізацыі, якая адначасова выключала магчымасць развіцця калгасаў).

– Правядзенне Другога Ўсесаюзнага з'езду калгаснікаў-ударнікаў (люты 1935 г.) (па сутнасці з'езд калгасных актывістаў), які прыняў Прыкладны статут сельскагаспадарчай арцелі (зямля замацоўвалася за калгасамі, уводзілася здзельная аплата працы, прадугледжвалася асабістая гаспадарка ў кожным калгасным двары).

– Калгаснікі былі прымацаваны да калгаса – яны не мелі пашпартоў і поўнасцю залежалі ад старшыні. Старшыня падпарадкоўваўся райкаму партыі.

– Стымулявалася жывёлагадоўля. У 1934 г. у калгасах было створана 7368 малочнатаварных, 4079 свінаводчатаварных і 3482 авечкатаварныя фермы.

– Працэс узбуйнення калгасаў (агульная колькасць паменьшылася на 1,2 тыс. гаспадарак). Усяго ў калгасы да канца 1937 г. было аб'яднана 685 тыс. аднаасобных гаспадарак, або 87,5% ад іх агульнага ліку.

– МТС – 200 у 1937 г. Колькасць трактараў – 8,1 тыс. шт. (137,6 тыс. конскіх сіл), было 674 камбайнаў.

– Рост пасяўных плошчаў калгасаў склаў 67,1% (з 1.782 да 2. 948,9 тыс. га). Уводзіліся шматпольныя севазвароты. За кошт росту плошчаў павялічыўся валавы збор галоўных с/г культур.

– Па агульных паказчыках план выкананы не быў. Але калектывізацыя на Беларусі ў асноўным была завершана, сацыялістычны спосаб вытворчасці ў сельскай гаспадарцы стаў пануючы.

Трэцяя пяцігодка (1938–1942 гг.)

Асноўныя патрабаванні да с/г:

– Павелічэнне ўраджаю і ўсёй валавай прадукцыі сельскай гаспадаркі ў 2 разы.

– Пашырэнне пасеваў тэхнічных культур (канопля, лён).

– Павелічэнне выкарыстання арганічных угнаенняў у 2 разы, мінеральных – у 3.

– Рост пагалоўя буйной рагатай жывёлы – 44%, свіней 60%.

– Асваенне тарфяных балот. Асушыць і асвоіць 300 тыс. га тарфянікаў.

– Рост колькасці МТС з 200 у 1937 г. да 300 у 1942 г.

Прыкметы развіцця с/г пад час трэцяй пяцігодкі:

Павелічэнне падсобных гаспадарак калгаснікаў (яны больш даходныя). Плошча грамадскіх зямель калгасаў рэспублікі павялічылася на 110 тыс. га.

Працэс ссялення хутароў у калгасныя цэнтры з 1939 г. «Дапамагала» каля 35 тыс. камсамольцаў (2619 камсамольска-маладзёжных брыгад). Да пачатку вайны сселена 192 тыс. хутароў і створана 927 новых сельскіх пасяленняў.

1939 г. – далучэнне Заходняй Беларусі. Рост плошчы ворных зямель з 4,6 да 6,2 млн. га (1 млн. перададзены беззямельным і малазямельным). Ліквідавана 3.325 панскіх маёнткаў і кулацкіх гаспадарак. Адначасова – пачатак калектывізацыі ў Заходняй Беларусі – да мая 1940 г. створана 430 калгасаў (32 тыс. сялянскіх гаспадарак) і 28 саўгасаў (гэта 6,7% зямельнай плошчы).

Рост грашовых даходаў калгасаў і саўгасаў рэспублікі з 1937 па 1940 г. склаў на адну гаспадарку ў сярэднім 0,5 тыс. руб. (за кошт выкарыстоўвання калгаснікамі асабістай гаспадаркі). У цэлым грашовыя даходы калгасаў у 1937 г. склалі 299,9 млн. руб., у 1940 365,9 млн. руб.

На 1940 г. у карыстанні грамадскіх гаспадарак было 57,1% пасяўных плошчаў. Адначасова іх ўдзельная вага ў вытворчасці мяса – 11,4%, малака – 13,2%, бульбы – 34%, воўны – 12,2%, збожжавых культур – 51,2%.

Калектыўныя гаспадаркі былі невялікіх памераў. Да пачатку 1941 г. на Беларусі было 10.165 калгасаў і 92 саўгасы. На адзін калгас прыходзілася: 75 двароў, 285 га пасеваў, 75 галоў буйной рагатай жывёлы, 26 свіней, 50 галоў авечак і 56 коней, на адзін саўгас – 900 га пасяўной плошчы, звыш 400 галоў буйной рагатай жывёлы, 400 свіней, 7 трактараў.

У 30-я гг. была разбурана дробнатаварная гаспадарка ў с/г. прымусовым шляхам ствараліся буйныя сацыялістычныя гаспадаркі на вёсцы. Аднак узровень сельскагаспадарчай вытворчасці заставаўся нізкім, планы павелічэння сельскагаспадарчай прадукцыі былі правалены.

Характеристики

Список файлов реферата