BELLIT (638180), страница 9
Текст из файла (страница 9)
Вобраз Кручкова пададзены у п'есе у сатырычнай форме. Аб гэтым сведчаць блытанiна у фактах i законах, яго знешнi выгляд, мова, падобная да страшэннай мешанiны слоу, розных выразау, запазычаных з судовых дакументау, тыпу "лiчнасць падвергнецца апаснасцi", "пусць выступят вперод","в пользу врэменнага прысуцтвiя".
Двайнiком свайго непасрэднага начальнiка, яго верным слугою i надзейным памочнiкам з'яуляецца пiсар Пiсулькiн. Ен як i Кручкоу, займаецца хабарнiцтвам. З вялiкiм задавальненнем пiсар прызнаецца: "Харашо быць пiсьмавадзiцелем у разумнага чалавека,маляваныя госцiкi (грошы) самi у карман лезуць, не нада i рук выцягваць".
В. Дунiн-Марцiнкевiч у вобразах станавогв прыстава Кручкова i яго памочнiка Пiсулькiна па-мастацку дасканала i знiшчальна высмеяу царскае чыноунiцтва Расii, для якога характэрнымi былi хцiвасць, хабарнiцтва, грубасць.
Духоуны свет лiрычнага героя у паэзii Пiмена Панчанкi. 24.1
Калi пачалася Вялiкая Айчынная вайна, П.Панчанка адным с першых стау на абарону Радзiмы: " Беларусь, я-твой воiн адданы iсын,мае думкi i сэрца заусёды з табою". У вершы "Кожны з нас прыпасае радзiмы куток..." паэт расказвае пра цяжкiе падзеi 1941г. З акруження на усход, за лiнiю фронту, прабiраюцца нашы воiны, адзiн с якiх-беларус. Трапiушы у аршанскiя лясы, родныя мясцiны, баец падпоуз да сяла, расхiнуу асцярожна кусты i знямеу камiны... камiны... Многа фашысцкiх здзекау паспеу пабачыць салдат на спапяленай i здратаванай ворагам роднай зямлi, але такое... Немагчыма было пазнаць родны куток: з усяго жывога застауся толькi абгарэлы клен, якi пасадзiу калiсьцi яго бацька. Вакол горкi пыл, жудасная цiшыня, нi стуку, нi груку. I салдат упау на зямлю, якая "прытулiлася целам магутным" да яго, нiбы просячы абаранiць яе ад злых ворагаулiхадзеяу. У сэрцы салдата, што зведала горыч адступленняу, нечалавечы боль па ахвярах, па паланенай радзiме, мацнее нянавiсць да ворагау.
I прамыла раса мае сумныя вочы.
Каб убачыу я усе, каб запомнiу усе.
Каб я думау пра помсту i удзень, i у ночы.
I хаця паэзiя П.Панчанкi была i есць глыбока гуманiстычная, суровая неабходнасць патрабавала ад паэта заклiкаць да помсты, бо не "на тое Радзiма мне у рукi дала аутамат, каб стаяу на дарозе маей тройчы выклыты кат".
Ваенная лiрыка П.Панчанкi хвалюе суровым рэалiзмам, глыбокiм псiхалагiзмам, высокiм гераiчным i трагедыйным гучаннем. Усе гэта цесна пераплялося у баладзе "Герой". Гэты невялiчкi твор стау сапраудным помнiкам простаму салдату, якi вынес усе нечалавечыя пакутывайны, сваiм жыццем абаранiу Радзiму.
Iдзе наступленне, перад воiнамi паустае перашкода - калючы дрот. На увесь рост падняуся салдат.
I лег на змяiныя скруткi дроту.
I двесце салдацкiх запыленых ботау
Прайшлi па яго спiне.
Салдат ахвяруе сваiм жыццем, каб даць магчымасць iншым перамагчы ворага, хоць на некалькi хвiлiн прыблiзiць перамогу.
Вершы П.Панчанкi ваеннага часу носяць спавядальны характар, уяуляюць сабой суцэльны маналог, звернуты да народа i краiны у самы трывожны для iх час. На першым плане у гэтым маналогу - сыноускi боль, сыноуская ласка i пяшчота i побач - жорсткасць i нянавiсць да ворага.
Паэзiя П.Панчанкi узвышае, дапамагае жыць i думаць, яна сцвярджае цудоуныя каштоунасцi чалавечага жыцця.
Паказ у драме Янкi Купалы "Раскiданае гняздо" пошуку героямi шляхоу змагання за шчасце, зямлю i волю. 24.2
Купала засяроджвае галоуную увагу на тых праявах жыцця сям'i Зяблшкау,якiя маяць агульнанароднае значэнне.
У п'есе ставiцца фiласовскае пы сваей сутнасцi пытанне: дзе шляхi да свабоды i шчасця? Дзе прауда? Лявон i Марыля шукаюць прауды, абапiраючыся на закон. Яны прывыклi пакарацца i жывуць надзеяй на лiтасць, на справядлiвае рашэнне суда.
Лявон верыць, што царскi суд узаконiчь яго права на зямлю, якую хоча адабраць панiч. Увесь набытак сям'i iдзе на тое, каб дамагчыся гэтага права, але дарэмна: суд i закон на баку памешчыка.
Трагедыя Лявона у тым, што ен не ведае сапраудных шляхоу барацьбы за зямлю i волю. Толькi перад смерцю ен пачынае разумець, што праз суд нельга дабiцца прауды.
Сымон i Зоська - прадстаунiкi маладога пакалення Зяблiкау. У адрозненне ад бацькi Сымон гнеуна пратэстуе супраць несправядлiвасцi. Купала паказвае, як паступова пад уплывам усяго перажытага (смерць бацькi, ганьба сястры, страта зямлi, разбурэнне гаспадаркi) i агiтацыi незнаемага Сымон духоуна абнауляецца. Расце яго свядомасць, мяняюцца погляды на жыцце. Цяпер ен разумее, што царскi суд не можа абаранiць iнтарэсау працоунага чалавека. Сымон знаходзiць сваю сапраудную мэту у жыццi - ступае на шлях рэвалюцыйнай барацьбы. Стаць на гэты шлях дапамагае Незнаемы - прафесiянальны рэвалюцыянер. Разам з незнаемым Сымон iдзе на вялiкi сход "Па Бацькаушчыну" змагацца за агульнанародныя iнтарэсы.
Зоська - поуная працiлегласцьсвайму брату. Зоська iмкнецца да лепшага жыцця, але не ведае сапраудных шляхоу да яго, шукае прауды, але не можа знайсцi яе на зямлi, i таму стварае "чароуную казку свайго шчасця" у марах. Жыцце няшчадна разбiвае рамантычныя мары Зоськi. У канцы апошняй дзеi п'есы Зоська нiбы прачынаецца ад доугага сну. Пасля перажытай трагедыi у яе наступае маральнае прасвятленне, абуджаецца чалавечая годнасць.
Тэма гiстарычнага мiнулага у сучаснай беларускай прозе (на прыкладзе двух-трох творау). 25.1
Характэрнай асаблiвасцю сучаснай прозы з'яуляецца вяртанне яе да мiнулага. Увагу пiсьменнiкау прыцягваюць усе эпохi i перыяды жыцця народа. Адбываецца пераасэнсаванне колiшнiх падзей з пазiцый сучаснасцi. Падзеi пачынаюць разглядацца у кантэксце часу мiнулага i сенняшняга.
Мастацкаму увасабленню гiстарычных падзей прысвяцiу шэраг сваiх творау У.Караткевiч: раманы "Хрыстос прызямлiуся у Гароднi", "Каласы пад сярпом тваiм", "Чорны замак Аьшанскi", аповесцi "Дзiкае паляванне караля Стаха", "Чазенiя".
Раман "Хрыстос прызямлiуся у Гароднi" прасякнуты гуманiстычным пафасам, накiраваны супраць сярэдневяковага цемрашальства, iнквiзiцыi, супраць як рэлiгiйнага, так i сацыяльнага прыгнету. Паклаушы у аснову рамана гiстарычны факт, калi стыхiйны народны рух супраць голаду i прыгнету у Гароднi узначалiу самазваны Хрыстос - Юрась Братчык, выгнаны з калегiума "за спагадлiвасць, спачуванне... i сумненнi у веры". У.Караткевiч напiсау цiкавы твор, у якiм гiстарычныя факты знiтаваны з тонкiм вымыслас, гiстарычны сюжэт - з прыгоднiцкiм.
Дзякуючы творчасцi У.Караткевiча беларуская гiстарычная проза зрабiлавялiкi рывок наперад, бо у ей, у яе змесце, як гэта i уласцiва гiстарычнаму жанру, запанавау дух рыцарства, свядомага высакародства. Прынцыповасць, вернасць сумленню, чалавечаму абавязку сталi самой iдэяй твора.
Першая аповесць пiсьменнiка на гiстарычную тэму "Сiвая Легенда"... Цяжкi час у гiсторыi Беларусi: засiлле езуiтау, шырокi фронт паланiзацыi, здрада праваслаунай веры i пераход за матэрыяльныя выгоды на бок ворагау роднага краю, адчайныя i непаспяховыя спробы супрацiулення. Жорсткая неабходнасць выбару неадкладна чакае кожнага чалавека, у першую чаргу людзей з радавiтых сем'яу. Перайшоу у каталiцтва пан Кiзгайла, хоць унутрана не прымае новай рэлiгii. Застаецца верным традыцыям бацькоу нобiль (знатны чалавек) Раман Ракутовiч. Памiж Ракутовiчам i Кiзгайлам узнiкае варожасць як быццам толькi на асабiстай аснове, але канфлiкт памiж iмi вельмi хутка кандэнсуе у сабе грамадскiя супярэчнасцi часу. Маемасць i жыцце Кiзгайлы абараняюць шляхцiчы i iншаземныя наемнiкi, Ракутовiч апiраецца на сiлу простага народа. Ен падымае нероднае паустанне, становiцца "мужыцкiм царом", перамагае Кiзгайлу. Падзеi, якiя склалi сюжэт аповесцi "Сiвая легенда", маюць, вiдаць, нейкую гiстарычную фактычнасць, хоць, думаецца, скрупулезная дакладнасць гiстарычнага дзеяння не вельмi хвалявала пiсьменнiка.
Творчая спадчына Цеткi. Асноуныя матывы яе лiрыкi. 25.2
На золаку XX ст., калi Расiю ускалыхнулi хвалi першай буржуазна-дэмакратычнай рэвалюцыi, на Беларусi цверда i упэунена, паэтычна-натхнена загучау голас Цеткi. Паэтэса-рэвалюцыянерка, асветнiца, рэдактар, настаунiца, публiцыст,вучоны, медыцынскi работнiк - такую жанчыну падарыла беларускаму народу эпоха рэвалюцыйных бiтвау. Цетка быццам знарок была народжана для такога бурлiвага часу, якi стау для яе творчасцi зорным. Паэтэса адкрывае новую старонку у беларускай лiтаратуры - старонку мужнасцi i барацьбы.
Бурлiвы, кiпучы 1905 год цалкам захапiу Цетку. "Люблю ураганы... У бурыя адчуваю рай", - прызнаецца паэтэса. Раз'юшанай марской стыхiяй здаецца ей рэвалюцыя у вершы "Мора".
Паэзiя Цеткi, якую можна упэунена назваць летапiсам рэвалюцыi 1905 г., уздымала рэвалюцыйны дух народа, паказвала сiлу i моц працоунага чалавека, якi яшчэ так нядауна пакорлiва цярпеу прынiжэнне i прыгнет. У вершы "Вера беларуса" паэтэса сцвярджае, што беларускi народ стаiць на парозе сваей свабоды, што яшчэ адзiн нацiск - i падуць ланцугi.
Магутнасць народа яна парауновывае з каменем, з жалезам, а душу яго - з дынамiтам, якому дастаткова iскрынкi, каб узарваць i знiшчыць ненавiсны лад жыцця. Верш, поуны аптымiзму i веры у народную сiлу, напiсаны у канцы 1905 г., калi рэвалюцыйны дух быу на уздыме, i Цетка кiдала свае вершы у полымя рэвалюцыi, каб вышэй i ярчэй яно разгаралася.
Асаблiвым рэвалюцыйным запалам вызначаецца верш "Хрэст на свабоду", якi апявае саму рэвалюцыю i адлюстроувае падзеi крывавай нядзелi 9 студзеня.
Расстрэл мiрнай дэманстрацыi паказау, што цар i самадзяржауе з'яуляюцца галоунымi ворагамi народа.
Сваей палiтычнай накiраванасцю, выкрывальным пафасам верш "Хрэст на свабоду" нагадвае паэтычную лiстоуку (пракламацыю), што заклiкала да усенароднага паустання супраць цара i самадзяржауя.
Пасля паражэння рэвалюцыi 1905-1907 гг. Цетка не губляе надзеi на перамогу, верыць у непазбежнасць новай рэвалюцыi. Прауда, у новых творах не адчуваецца былога рэвалюцыйнага хвалявання, але паэтэса верыць, што яе песня ажыве "з стотысячнай сiлай". Сваю веру у будучую рэвалюцыю яна выказала у алегарычным вершы "Бура iдзе". У творчасцi пазнейшага перыяду адлюстроуваюцца горкiя пачуццi i перажываннi паэтэсы, якiя яна зведала у эмiграцыi.
12 гадоу пiсала Цетка, пакiнуушы нам каля чатырох дзясяткау вершау i не калькi апавяданняу. Здавалася 6, нямнога. Але гэтыя творы, у якiх сплавiлася жыцце творцы з жыццем народа, заклiкалi беларусау да змагання, паказвалi шлях да лепшай долi.
Праблема чалавечага шчасця i сэнсу жыцця у апавяданнi Янкi Брыля "Галя". Асаблiвасцi прозы Янкi Брыля. 26.1
Народны пiсьменнiк Беларусi Янка Брыль - мастак са своеасаблiвым успрыманнем рэчаiснасцi, свету, чалавека. Асноунай стыхiяй творчасцi пiсьменнiка з'яуляецца лiрычная проза.
Падзеям Вялiкай Айчыннай вайны прысвяцiу Я.Брыль зборнiкi "Неманскiя казакi", "Ты мой лепшы друг", "Надпiс на зрубе", раман "Птушкi i гнезды". У апавяданнi "Мацi" расказваецца пра сцiплую i мужную беларускую жанчыну-мацi. Шмат гора зведала яна на сваiм вяку: парабкоуства, смерць мужа, вайну, трывогу за сыноу Уладзiка, Сцяпана i Васiля. У хаце мацi у вайну знайшлi кавалак хлеба, шклянку малака i мацярынскуб пяшчоту байцы, што уцяклi з фашысцкага лагера. За гэты учынак мацi расплачваецца жыццем. Iдучы "ад роднай хаты да свежай ямы у лапухах", яна думае не пра сябе i не пра непазбежнасць смерцi. Мацi молiцца за сыноу, i за сваiх, i за чужых.
Дзеянне у апавяданнi "Mementi mori" адбываецца у 1943 г. На адным з перагонау беларускай чыгункi узарвауся фашысцкi эшалон. Праз дзень карнiкi сагналi жыхароу адной з навакольных весак у адрыну i спалiлi. Ад смерцi мог бы уратавацца стары вясковы пячнiк, якога пазнау зондэрфюрэр (пячнiк некалi удала змайстравау у камендатуры плiту i галанку). Але ен не прыняу выратавання, просячы вызвалення з адрыны "усiх добрых людзей". "i ен зга рэу - адзiн, хто мог бы у той дзень не згарэць. i ен жыве", - такiмi жыц цесцвярджальнымi словамi заканчваецца апавяданне.
Апавяданне "Галя" напiсана у 1953 г. Пачынаецца яно з апiсання былога хутара, дзе жыве Галя з дзецьмi (сынам Антосем i дачкой Сонечкай). Пад гул трактара на калгасным полi гераiня з жалем i болем успамiнае свае мiнулае жыцце. Калiсьцi была яна шчаслiвай, кахала Сярожу. Прауда, шчасце гэта было нядоугiм: каханага за рэвалюцыйную дзейнасць пасадзiлi у турму, а лес прымусiу яе пайсцi замуж за багатага Мiколу Хаменка. Пакутлiвым было жыцце Галi у доме кулака-хутаранiна, дзе усе жылi "для гумна". Пасля смерцi свекра i свекрывi гаспадарыць на хутары стау Мiкола, якому генетычна перадалiся вечная панурасць, незадаволенасць жыццем i сквапнасць. У гады вайны ен "захварэу" ("прастрэлiлi троху руку") i адсядзеуся дома, спекулюючы самагонам. У канцы апавядання Галя вырашае назауседы пакiнуць ненавiсны хаменкаускi хутар, што засланiу ад яе вольны свет, змянiць прозвiшча i пачаць новае жыцце. У душы жанчыны яшчэ не згасла надзея на шчасце, на новую сустрэчу з Сяргеем. Гiсторые спакутаванай душы Галi i яе нязгаснага пачуцця да Сяргея раскрывае драматызм часу, калi разбуралiся каноны старага жыцця i нараджалiся новыя прынцыпы маралi, дабраты, чалавечнасцi.
Iдэйна-эстэтычная накiраванасць паэмы "Тарас на Парнасе". Асаблiвасцi жанру твора. Вобраз Тараса. 26.2
Галоуны героi паэмы - палясоушчык Тарас. Гэта чалавек дасцiпны, кемлiвы, сумленны у адносiнах да сваей працы. Ен па-свойму, крыху смешна, успрымае жыцце i тлумачыць яго на свой сялянска-практычны лад
![](https://s.studizba.com/z.php?f=/templates/si/i/noavatar.png&w=100&h=100&t=1"){kind=avatar}
