74115 (Жаночыя вобразы ў творах малой прозы М. Зарэцкага "Сцежкі-дарожкі", "Вязьмо"), страница 2

Аддамо належнае шчырасц Гарновай. Яна адкрыта прызналася, што магла дапамагчы, магла даць паратунак, але не зраб ла гэтага, бо перад ёй бы родны брат: "А той час н кога я не л чыла так м ворагам , як сваю радню..." [3, с. 268].

Пасля таго як прысуд бы выкананы, Гарнова атрымала ад бацьк жахл вага зместу "п сульку": "3 гэтага часу будзь ты праклята. Няхай табе жыццё будзе горкаю доляй. Бацькава пракляцце спасц гне цябе на тва м ганебным шляху" [3, с. 266].

Гарнова не здолела вынесц цяжару не бацькавага праклёну, а цяжару ласнага сумлення. Яна нутрана зламалася, страц ла ц кавасць да жыцця, сум, пустата страх пасял л ся яе душы.

Перад нам сапра дная трагедыя чалавека, як фактычна прызнаецца непапра ных памылках. Моцная воляй, загартаваная барацьбе Марына спрабуе яшчэ чапляцца за жыццё. Даследчык М хась Мушыск за важы такую дэталь: гера ня ладко ваецца на працу дз цячы дом, спадзеючыся, што бл зкасць да бязв нных дз цячых душ дапаможа ёй забыцца пра траг зм м нулага, знайсц сябе. Спадзявалася былая чэк стка знайсц душэ нае заспакаенне каханн . Але дарэмна, для кахання таксама патрэбны дабрыня, здольнасць да суперажывання, м ласэрнасць, чаго душы Гарновай не засталося.

Выродл вая, узрошчаная фанатычным перакананням чалавечая воля падстава для шматл к х духо ных трагедый, глеба, на якой узрастаюць найгоршыя чынк жо кнуць найлепшыя кветк чалавечых памкнення . Вакол нашай гера н сц скаецца вязьмо ласных памылак. Яна прынесла ахвяру сама стала ахвярай: эстафета ахвяравання эфемернаму дэалу прыводз ць нтэл гентку Гарнову да свядомага самазабойства. Яна г не пад колам цягн ка. М. Мушынск пара но вае цягн к з с мвалам сталёвай, машын заванай с лы, што нястрымна мчыць наперад, ад якой г не гало ная гера ня.

Вобраз Марыны вызначальны тым, што праз смерць гера н станов цца зразумелым кошт той светлай будучын , у якую яе закл кал верыць.

Зно гучыць маты любов . Няхай яна называецца тут "слабасцю", "л пучым путам ", "атрутным павучыннем", "хмелем", "прыгожаю, але грузкай, дрыгвянай багнай" [3, с. 265], але гэта прычына, што вымагае ад Марыны Гарновай ачышчэння, вяртае жанчыну страчаную с стэму каардыната .

М хась Зарэцк , плоцячы дан ну часу, быццам бы вык ро ва у ф нале апавядання на "прав льны" шлях, адваротны зместу твора: "Кветка пажо клая. I таму адляцела, адпала ад дрэва жыцця, звол ла месца здароваму, свежаму. I нямала было так х кветак, што прыцягнул ся к сонцу Кастрычн ка, што закрасавал м цветам жывым, пышна-дзейным. Але глыбока расл атрутна-гн лую глебу, набраклую лёкам смяртэльным. не вытрымал палкага сонца. Пажо кл ..." [3, с. 285].

Тым не менш у гэтых некальк х словах маецца падтэкст. Звернемся да сло "урасл атрутна-гн лую глебу, набраклую лёкам смяртэльным". Яны перагукваюцца з ф нальнай фразай апавядання "На маладое": Марылька "пан кла без пары, як кветка дрэнным, атрутным паветры" [3, с. 196].

Увогуле жо самой назве а тар як бы паведамляе нам пра тое, аб чым будзе твор. Кветка пажо клая гэта тая, якая жо не жыве, якая жо амаль памерла, ёй тольк застаецца снаваць, падпарадко вацца прыроде чакаць свайго канца, або якая вогуле "згуб ла сваё месца жыцц " [3, с. 284]. Так паказана Марына Гарнова. Яна проста снуе. канцы твора пам рае. так х "кветак пажо клых" вельм шмат ва сёй творчасц п сьменн ка. Так да вобраза пажо клай кветк М. Зарэцк звяртаецца так х творах як "На маладое", "Бель", "Кветка пажо клая".

Лаг чным працягам нтэнс ных пошука п сьменн ка гал не жанравай формы стала аповесць "Голы звер". Аповесць займае давол прыкметнае месца творчасц М. Зарэцкага. Гэта змясто ны, вострапраблемны твор, у цэнтры якога герой адмо нага плана. В ктар Яроцк выступае аповесц як носьб т ф ласоф эга зму. Мног я даследчык твора асуджаюць гало нага героя. Але сэнс твора нельга зводз ць тольк да маральнага асуджэння Яроцкага. Сваю п сьменн цкую вагу М. Зарэцк засяродз апрача вобраза Яроцкага яшчэ на даследаванн грамадска-пс халаг чных умо , як я спараджал падобны тып, на нутраным свеце тых, хто станав ся ахвярай яго злачынных дзеяння .

Сярод ахвяр патрэбна вылучыць вобраз Л дачк гало най гера н твора. Л дачка не належала, вядома, да прагных хц вых, але яна з прычыны малога жыццёвага вопыту, на насц , легкадумнасц таксама аказалася ахвярай цын зму Яроцкага. Трэба сказаць, што заемааднос ны гэтых дзейных асоб не я ляюць асабл вай ц кавасц . Тут няма значных пс халаг чных знаходак, наватарск х паварота тэмы. Перад нам давол распа сюджаны л таратуры сюжэт спакушэння знешне абаяльным, ло к м прайдз светам маладой на най дзя чыны. Л дачка паддалася салодкай атруце лёгкага жыцця. Аднак ёсць у сюжэтнай л н Яроцкага Л дачк момант, на як варта звярнуць увагу. Гэта маты л тасц , тэма спачування чалавеку, як апусц ся на дно жыцця, спазна усю глыб ню маральнага падзення.

Пасля таго як маска прыстойнасц была сарвана з твару Яроцкага, ён звяртаецца да падманутай м дзя чыны: "Л дачка! Бачыш, хто я так ? Ты не чакала, пра да, не чакала гэтага? Ну, ц скажаш цяпер ты, што люб ш мяне, што я табе родны бл зк ? Ц можна кахаць такога, як я? Ц можна кахаць таго, хто ад ус х чыста адб ся, хто акуну ся страшэнную гразь, з якой ня змога жо вырвацца?" [3, с. 414].

Гера ня аповесц аказалася гатова ахвяраваць сабой, гатова па-ранейшаму пяшчотна самааддана люб ць В ктара, дзял ць з м радасць гора. Але Яроцк думае, што Л дачка слабая, яна не зможа палюб ць яго ва сёй той "граз ", у якой ён зараз жыве, бо л чыць яе чыстай, дабрачыннай.

Свае паводз ны чынк герой аповесц "Голы звер" спрабуе расцэньваць як бунт, па станне супраць людзей, супраць усяго свету, а Л дачка, на яго думку, так зраб ць не зможа.

Л дачцы спачувае Шчупак, кал бачыць, як абыходз цца з ёю Яроцк . У яе закаханы Горск . Але Л дачка не звяртае на сё гэта ваг .

Яшчэ патрэбна спын ць увагу на аднос нах мац Л дачк да Яроцкага да сваёй дачк . У аповесц а тар гаворыць, што мац пакахала Яроцкага больш, як дачка: "Ой, гэта жаночае сэрца! Яно такое мяккае падатнае, як здобнае цеста, вайсц яго, кал захочаш, так лёгка+ Нездарма ж матка Л дачк пакахала Яроцкага больш, як дачка; нездарма ж, кал прыходз Яроцк , яна, падпёршы рукой бараду, падо гу глядалася яго салодк м ласкавым поглядам, песцячы недзе глыбока-глыбока нутры палахл ва ружовую думку " [3 c. 338].

Па тых падзеях, як я разгортваюцца далей у аднос нах Л дачк Яроцкага, можна сказаць, што мац не займалася сур'ёзным выхаваннем дачк . Л дачка аддалася по насцю Яроцкаму. "Звер" злама жыццё "бярозцы", але в наватыя гэтым сама Л дачка яе мац . Л дачка распушчанасцю, а мац дрэнным выхаваннем дачк .

У канцы аповесц а тар падае казку-прыпавесць пра злога лесуна бярозку. У вобразе злога лесуна выступае Яроцк , а бярозкай з'я ляецца Л дачка.

А тар паказвае гэтай казкай-прыпавесцю як Яроцк злама жыццё Л дачцы, не тольк ёй. Яшчэ шмат людзей стал ахвярам так х яроцк х.

Вартасць аповесц "Голы звер" трэба бачыць менав та тым, што надзённае пытанне сучаснага яму жыцця М. Зарэцк пераводз у шырок план, бо суаднос ны нтарэса асобы грамадства застаюцца актуальным сёння будуць актуальным за тра.

2. Жаночыя вобразы раманах "Сцежкі -дарожкі ", "Вязьмо"

Каб убачыць эвалюцыю жаночых вобраза у творчасц М. Зарэцкага, патрэбна спын цца на раманах п сьменн ка "Сцежк -дарожк " "Вязьмо".

Адным з дасягнення п сьменн ка заслужана л чыцца раман "Сцежк -дарожк " (1927). Гэты раман напо нены духам пералому г сторы нашай кра ны. Бясспрэчная кашто насць гэтага рэдкага твора тым, што Зарэцк -мастак бы яшчэ свабодны ад згубных дагматычных прадп сання , як я дзейн чал 1930 1950-я гг. У творы няма тых наменклатурных кл шэ абмалё цы рэвалюцыянера ворага , тыповых сяляна бальшав ко , што за важныя "Вязьме".

У межах рамана "Сцежк -дарожк " н бы паядно ваюцца разнапланавыя вобразы л н кахання з апавядання М хася Зарэцкага. Вакол гало нага героя Вас ля Лясн цкага разгортваецца сюжэт, будова якога, паводле М колы М шчанчука, "вяршынная" (буйным планам паказваюцца тольк вызначальныя падзе ), прычым "вяршын " творы звязаны з каханнем гало нага героя.

Пошук прав льнай дарог вядуць Лясн цкага да яго юнацкага кахання дачк пана Янава Ра сы. У гэтым творы плецены маты кахання смерц з апавядання "Кветка пажо клая" (самазабойствы Марыны Ра сы).

Вобраз "пажо клай кветк " Ра сы, хутчэй за сё, ваб Лясн цкага траг змам лёгкай экзальтаванасцю, хоць нельга не л чваць ншыя прычыны, пра як я згадвае М хась Мушынск , "Сялянск сын, п ша крытык, цягнецца да панскай дачк , бо не бачыць у ёй прын жанасц , пас най пакоры, уласц вых характару вясковых дзя чат маладз ц. Яго ваб ць адукаванасць паненк , шырыня яе нтарэса " [8, с. 37].

Ра са Янава, хворая на душу цела, павольна пам рае не тольк праз свайго каханка дзядзьку Карла, а праз няздольнасць прыстасавацца да змененых умо . Ярк рамантычны вобраз Ра сы працягвае парадыгму траг чных вобраза "пажо клых кветак", у якой знаходзяцца "былыя" Н на Купрыянава, Мар'я, Марылька нш.

Гало ны герой рамана "Сцежк -дарожк " Вас ль Лясн цк прада жае дослед сучаснасц праз знос ны з удавой Макрынай, якая васабляе для яго " дыме с няе смаг , невыразна-знаёмае, любае" "кажуховую вёску", "народ" [1, с. 19].

Жывы, каларытны вобраз салдатк абяцае напачатку стаць вядучым. Каханне Лясн цкага з вясковай прыгажуняй апаэтызавана п сьменн кам, узведзена ранг высокага эстэтычнага пачуцця. I, магчыма, пры ншым сцэнары моцная, глыбока пачуццёвая натура гэтай жанчыны выяв лася б з большай акрэсленасцю, але бл жэй да ф налу яна быццам застывае сва м разв цц , падуладная сацыяльнаму заказу. Вас ль не знаходз ць шчасця з Макрынай. Яго месца займае дзейсны селян н Рыгор, а потым бальшвав к Андрэй. 3 цёмнай сялянк дава ператвараецца работн цу мануфактуры, паплечн цу Андрэя па барацьбе у "новую", або "прав льную" гера ню.

Яшчэ адна "новая" жанчына творы Н на. Ц кава пра гэты вобраз разважае даследчык М. Мушынск [8, c. 278]. Вакол яе вобраза таксама завязваюцца н ц кахання: Н на Хал ма, Н на Слав н, Н на Лясн цк . Паказваючы, што Хал мава дарога аблудная, М хась Зарэцк не пак дае дзя чыну з гэтым анарх стам, удзельн кам пагрома , а потым бандытам беляком. Нават дз ця, народжанае ад яго, г не, ахвяраванае справе рэвалюцы (Н на едзе вызваляць Лясн цкага яго сябро , пак ну шы хворае дз ця без нагляду).

Пошук шчасця са Слав ным, намаганн Н ны палюб ць ф лосафа-летуценн ка таксама не даюць плёну, гэта зразумела "былы" Слав н аднаго поля з Абшарск м, "воздыхателем" Марыны Гарновай ("Кветка пажо клая"), Плаксам "першым савецк м рыцарам" Веры Засул ч ("Вязьмо"). Усе яны нерашучыя суз ральн к жыцця, с мпатычныя сваёй сц пласцю самаахвярнасцю рыцары ф ласоф , пра да, часта саф стычнай бяздзейснай, самаахвярнага кахання. Кожны з х ма кл ва наз рае за аб'ектам свайго пачуцця, пакутл ва чакаючы, пакуль звольн цца месца побач. Н на расстаецца са Слав ным, так не здоле шы адказаць на яго каханне, не знайшо шы м духо нага ап рышча.

У прынцыпе, Н не (у адрозненне ад Макрыны, вобраз якой выступае як "памежны" пам ж "былым " "новым ") адмо лена глыбок м каханн . Тое, што Лясн цк зб раецца х "дружбе бл зкасц надаць больш пэ ныя сталыя формы", бо "наперадзе дужа многа барацьбы, працы" [8, с. 338], не вын кае канкрэтна з узаемааднос на героя . Гэта, хутчэй, дан на агульнай канцэпцы твора, дзе персанажы шукаюць свае "сцежк -дарожк ". Даследчык прыходзшць да высновы, што дарог Н ны Вас ля Лясн цкага з бальшав кам , у новае жыццё, таму яны сыходзяцца. Дарога Вас ля Ра сы ганебнае вяртанне м нулае. Дарога Вас ля Макрыны чыста пачуццёвая, а значыць, марная.

Так м чынам, Н на з ц хага м ласэрнага стварэння трансфармуецца вобраз сацыяльна заангажаваны мног м безжыццёвы.

А зараз патрэбна разгледець, на наш погляд, самы лепшы твор п сьменн ка раман "Вязьмо" (1932).

Сюжэтная прастора рамана "Вязьмо" давол густа заселена жаночым вобразам , як я раскрыцц мастацкай дэ твора адыгрываюць прыкметную ролю. Амаль кожная гера ня звязана заблытаным "вязьмом" са сва м цяперашн м ц магчымым спадарожн кам жыцця, абранн кам сэрца: Марына Па ла на Вера Засул ч з Сымонам Карызнам, Стася Карызна Таццяна Шыбянкова з Зеленюком, Вера Засул ч з Андрэем Шыбянковым, А г нька з В ктарам. Сацыяльнае, грамадскае побытавае, прыватнаасаб стае шчыльна пераплял ся рамане, складаючы адну з характэрных асабл васцей яго жанравай структуры. Самыя разнастайныя, нярэдка супрацьлеглыя ц нават несумяшчальныя рысы чалавечых характара раскрываюцца п сьменн кам праз узаемааднос ны закаханых ц расчараваных героя высакародства, самаадданасць беспрынцыпнасць, абага ленне хараства душэ ная чэрствасць, с ла духу, цярпл васць эга зм, абыякавасць да лёсу народа, грамадск х нтарэса . Погляд чалавека на каханне нос ць змясто ныя штрых яго сацыяльны партрэт.

Даследчык рамана, вядома, н кол не пак дал без уваг павышаную ц кавасць Зарэцкага-мастака да нутранага, асаб стага жыцця чалавека, свету яго нтымных пачуцця .

Мы падрабязней спын л ся на сюжэтнай л н Карызна Марына Па ла на Вера Засул ч, абм наючы заемааднос ны ншых героя (Зелянюк Стася Таццяна), дзеля таго, каб яшчэ раз засяродз цца на праблеме дэйна-творчай эвалюцы М. Зарэцкага.

Карызна разышо ся з жонкай, бо хаце ва ласных вачах заставацца сумленным чалавекам. Здарылася так, што ранейшае пачуццё да Марыны Па ла ны зн кла, дык навошта яму падманваць сябе яе, гуляць ва зорнага сем'ян на? I Карызна к ну ся з галавой у в р новага захаплення, не задумваючыся над вын кам . Яно б, вядомая рэч, не зашкодз ла б чалавеку, як пражы на свеце сорак гадо , паразважаць на адз ноце, чым можа закончыцца каханне да маладой прыгожай дзя чыны. I кал б Карызна сапра ды бы прым ты ным кар'ерыстам, прагматыкам, як яго бачаць некаторыя крытык -марал затары, дык ён, несумненна, абдума бы свой рызыко ны крок. Але геро -рамантык , як вядома, жывуць пачуццём, а не развагаю, м к руе сэрца, а не халодны розум.