74450 (612399), страница 4
Текст из файла (страница 4)
Адным з класічных прадстаўнікоў школы «плыні свядомасці» лічыцца англійскі пісьменнік Дж. Джойс з яго вядомым «Улісам» (1922), а таксама раманам «Памінкі па Фінегату» (1939). Акрамя гэтага пісьменніка школу «плыні свядомасці» прадстаўляюць У. Фолкнер, Г. Стайн (ЗША), В. Вулф (Англія). Вялікае месца займае «плынь свядомасці» ў шматтомным рамане М. Пруста «У пошуках згубленага часу», над якім пісьменнік працаваў з 1905 па 1922 гг., «аднак тут асацыятыўны расповед бліжэй да ўнутранага маналога, у большай ступені (за шэрагам выключэнняў) лагічны, да таго ж у рамане праяўляюцца і іншыя мастацкія метады, найперш – імпрэсіянізм і рэалізм».
Як мастацкі прыём «плынь свядомасці» выкарыстоўваецца і ва ўласна рэалістычнай літаратуры, у тым ліку і беларускай, аб чым сведчаць раннія раманы К. Чорнага.
Школа «плыні свядомасці», пік у развіцці якой прыпадае на 1920–1930 гг., аказала пэўны ўплыў на станаўленне французскага «новага рамана», англійскага рамана «малой тэмы» (Э. Поуэл, П.Х. Джонсан), нямецкага сацыяльна-псіхалагічнага рамана (У. Йонсан, А. Андэрш).
1.10 «Новы раман»
«Новы раман» («неараман» альбо «антыраман») – умоўны тэрмін, што служыць для абазначэння шэрагу твораў французскіх пісьменнікаў, у прыватнасці, «Трапізмы» (1938), «Планетарый» (1959), «Залатыя плады» (1963), «Вы чуеце іх?» (1972) Н. Сарот, «Змены» (1957) М. Бютора, «У лабірынце» (1959) А. Роб-Грыйе, «Дарогі Фландрыі» (1960) К. Сімона і некат. інш., дзе адмаўляецца традыцыйная тэхніка празаічнага выкладу матэрыялу і зроблены спробы выпрацаваць новыя прыёмы, заснаваныя на бясфабульнасці і безгеройнасці.
Прадстаўнікі «новага рамана» лічаць, што традыцыйны раман стаў анахранізмам, зжыў сябе. Згодна з А. Роб-Грыйе, галоўнае месца ў «новым рамане» павіны заняць рэчы і прадметы, а не асоба з яе душэўным станам. Знешні свет рэчаў кажа нам значна болей, чым глыбіні чалавечай душы. У «новым рамане» не павінна быць таксама месца для аўтарскіх разваг. Гэта асноўныя пасылкі артыкула А. Роб-Грыйе «Шлях будучага рамана» (1956).
Н. Сарот перабудову раманнай структуры павяла ў крыху іншым накірунку. У праграмнай працы «Эра падазрэння» (1956) яна зыходзіла з тэзіса ўстарэласці самога паняцця асобы. Згодна з Н. Сарот, герой рамана, пачынаючы з Бальзака, паступова губляў свае асноўныя якасці – продкаў, уласнасць, вопратку, цела і, урэшце, характар. Герой сучаснага рамана – гэта істота бясконтурная, няпэўная, няўлоўная і нават нябачная, нейкае ананімнае «я», якое найчасцей за ўсё з’яўляецца адлюстраваннем аўтара. Пісьменніца засяродзілася на псіхалагічным стане такога свайго «няпэўнага» героя. На яе думку, галоўнай задачай раманіста павінна стаць даследаванне падсвядомага, «тайнае змярканне душы». Фабулу і дзеянне ў творы павінен замяніць дыялог як сродак раскрыцця рухаў душы.
М. Бютор культываваў «паліфанічныя тэксты», у якіх былі сумешчаны мазаіка думак, успрыманняў з элементамі эсэістыкі, што давала ў выніку «міфалагему» пэўнай цывілізацыі.
Як зазначае С. Велікоўскі, «у шэрагу выпадкаў прыёмы пісьма «неараманістаў» атрымалі змястоўнае напаўненне («Змены» Бютона, «Дарогі Фландрыі» Сімона, «Вы чуеце іх?» Сарот). Аднак адказ ад абмалёўкі цэласных характараў і звядзенне на нішто сюжэтнага разгортвання, супрацьпастаўленне пазнавальнай здольнасці мастацтва і яго каштоўнасна-сэнсавай накіраванасці нярэдка заводзяць эксперыментатарства «неараманістаў», і асабліва іх пераемнікаў па «тэкстуальнаму пісьму» (Ф. Солерс, Ж. Рыкарду з яго «новым новым раманам» і інш.), у тупік самадастатковай пісьменніцкай тэхналогіі».
С. Велікоўскі ў прыведзенай вышэй цытаце ўказаў на асноўныя шляхі эвалюцыі «новага рамана»: гэта стварэнне яшчэ навейшага – «новага новага рамана» альбо «рамана-тэксту» структуралісцкага і постструктуралісцкага кшталту.
Своеасаблівым водгукам на пошукі «неараманістаў», а таксама на шматлікія спрэчкі і дыскусіі вакол шляхоў развіцця рамана ў еўрапейскай і сусветнай літаратуры ХХ ст. стаў артыкул «Хлеб літаратуры» (1964) слыннага беларускага празаіка І. Шамякіна.
1.11 Драма і тэатр абсурду
Тэрмінам «драма абсурду» (даволі часта побач з ім ужываецца таксама тэрмін «антыдрама») абазначаецца цэлы шэраг твораў у еўрапейскай драматургіі 1950–1960-х гг., на аснове якіх узнік адпаведны тэатр.
Як і большасць мадэрнісцкіх з’яў у літаратуры і мастацтве ХХ ст., тэатр абсурду (яго яшчэ імянуюць «тэатрам жарту», «тэатрам парадоксу») склаўся найперш у Францыі. У пачатку 1950-х гг. у Парыжы прайшлі прэм’еры п’ес «Лысая спявачка» (1950) Э. Іанэска і «У чаканні Гадо» (1952) С. Бекета, якія і сталі першымі творамі новага тэатра.
Пошукі і эксперыменты Э. Іанэска і С. Бекета, іх аднадумцаў і паслядоўнікаў Г. Пінтэра, Т.Стопарда, Н. Сімпсана, С. Мрожака, Ж. Жэнэ, Б. Віяна, А. Адамава, Д. Буцаці і інш. былі ў пэўным сэнсе вельмі блізкімі да тых пошукаў, што вяліся ў прозе неараманістамі. Як і неараманісты, драматургі-абсурдысты адмовіліся ад традыцыйных персанажа і сюжэта, канкрэтных вобразаў. На змену апошнім прыйшлі абагульнена-сімвалічныя, універсальныя вобразы, якія маглі б інтэрпрэтавацца па-рознаму, а часам і зусім супярэчліва. «У тэатры абсурду паказвалася не столькі само жыццё, колькі яго ілюзорнасць, уяўнасць; чалавечае існаванне пазбаўлялася руху, дынамікі, дзеяння, прыпадабнялася да працэсу ўспамінаў ці простага гаварэння – з-за адсутнасці іншых форм рэалізацыі сябе чалавекам».
Праблемы, што закраналіся ў тэатры абсурду, мелі дачыненне да самых драматычных і нават трагічных аспектаў чалавечага жыцця і вырашаліся, як правіла, у экзістэнцыялісцкім духу. Таму невыпадкова, што найболып распаўсюджанымі ў тэатры абсурду сталі жанры трагікамедыі і трагіфарсу.
Пэўны комплекс прыёмаў характарызуе кампазіцыйна-стылёвую структуру антыдрамы. Надзвычай важная роля надаецца ў п’есе маналогу, пабудаванаму практычна па аналогіі з маналогам твораў «плыні свядомасці». Рэальнасць у п’есе трансфармуецца, у ёй дамінуе гратэск, па-сюррэалісцку спалучаецца неспалучальнае. «Антып’есы часта будуюцца па прынцыпу калейдаскопа, мантажу асобных рэплік ці спроб учынкаў (менавіта спроб, а не ўласна ўчынкаў, бо, як правіла, у тэатры абсурду нічога па-сапраўднаму не адбываецца). Персанажы часта ананімныя, што падкрэслівае іх безасабовасць, неадэкватнасць уласнаму «я», уніфікаванасць, а яшчэ – іх шматлікасць, множнасць».
Асяроддзе, у якім дзейнічаюць героі (больш правільна іх называць «негероямі» і яны «не дзейнічаюць»), – гэта замкнёная прастора, што ў выніку ўказвае на несвабоду чалавека, ягоную немагчымасць хоць нешта змяніць у сваім існаванні ці хоць бы пайсці з жыцця па ўласнаму жаданню. Гэтае асяроддзе нельга нават па-сапраўднаму ўявіць. Адсутнічае ў тэатры абсурду і час, таму невыпадкова яго часта імянуюць «тэатрам спыненага гадзінніка».
Творы драмы абсурду ў выніку сацыяльна-палітычных змен у нашым грамадстве сталі ставіцца і на Беларусі. Шэраг беларускіх драматургаў, у асноўным маладых (І. Сідарук, С. Мінскевіч, З. Вішнёў, А. Туровіч, І. Лік і некат. інш.), пачалі спрабаваць свае сілы ў напісанні п’ес у абсурдысцкай ці блізкай да яе манеры.
СПІС ВЫКАРЫСТАНЫХ КРЫНІЦ
1. Андреев Л.Г. Сюрреализм / Андреев Л.Г. – М., 1972.
2. Андреев Л.Г. Импрессионизм / Андреев Л.Г. – М., 1980.
3. Бирюков С. Авангард. Сумма технологий // Вопросы литературы.– 1996.– № 2.
4. Брунэль П., Пішуа К., Русо А.-М. Што такое параўнальнае літаратуразнаўства?– Мн., 1996.
5. Волков И.Ф. Теория литературы.– М., 1995.
6. Дорошевич А.Н. Авангардизм // Литературный энциклопедический словарь / Под общ. ред. В.М. Кожевникова, П.А. Николаева.– М., 1987.
7. Зверев А.М. Модернизм // Литературный энциклопедический словарь / Под общ. ред. В.М. Кожевникова, П.А. Николаева.– М., 1987.
8. Ивбулис В. Я. Модернизм и постмодернизм: идейно-эстетические поиски на Западе.– М., 1988.
9. Ильин И. Постмодернизм: от истоков до конца столетия.– М., 1998.
10. Ильин И. Постструктурализм. Деконструктивизм. Постмодернизм.– М., 1996.
11. Конан У.М. Дэкадэнцтва // Энцыклапедыя літаратуры і мастацтва Беларусі: У 5 т.– Мн., 1985.– Т. 2.
12. Конан У.М. Мадэрнізм // Энцыклапедыя літаратуры і мастацтва Беларусі: У 5 т.– Мн., 1986.– Т. 3.
13. Конан У. Беларуская эстэтыка і мастацкая культура: Гістарычныя традыцыі і сучаснасць.– Мн., 1988.
14. Коссак Е. Экзистенциализм в философии и литературе. Пер. с польск.– М., 1980.
15. Крусанов А.В. Руский авангард: 1907–1932: В 3 т.– С-Пб., 1996
16. Курицын В. Постмодернизм: Новая первобытная культура // Новый мир.– 1992.– № 2.
17. Курицын В. Русский литературный постмодернизм.– М., 2000.
18. Лиотар Ж.-Ф. Состояние постмодерна.– М., 1998.
19. Лявонава Е.А. Плыні і постаці: З гісторыі сусветнай літаратуры другой паловы ХІХ–ХХ стст.– Мн., 1998.
20. Максімовіч В.А. Эстэтычныя пошукі ў беларускай літаратуры пачатку ХХ стагоддзя.– Мн., 2000.
21. Маньковская Н. Эстетика постмодернизма / Маньковская Н. – СПб., 2000.
22. Ніякоўская А. Вытокі мадэрнісцкай танальнасці ў творчасці Максіма Багдановіча // Беларусь паміж Усходам і Захадам. Ч. 2.– Мн., 1997.
23. Основы литературоведения / Под. ред. В.П. Мещерякова.– М., 2000.
24. Пайман А. История русского символизма.– М., 2000.
25. Постмодернисты о посткультуре.– М., 1996.
26. Рагойша В. Метад літаратурны; Напрамак літаратурны // Рагойша В. Тэорыя літаратуры ў тэрмінах: Дапаможнік.– Мн., 2001.
27. Скоропанова И. Русская постмодернистская литература.– М., 1999.
28. Современные проблемы реализма и модернизм.– М., 1986.
29. Суслова Н.В., Усольцева Т.Н. Авангард; Модернизм; Постмодернизм // Суслова Н.В., Усольцева Т.Н. Новейший литературоведческий словарь-справочник для ученика и учителя.– Мозырь, 2003.
30. Тарасюк Л.К. Мастацкія кірункі і плыні ў беларускай паэзіі ХІХ – пачатку ХХ ст.– Мн., 1999.
31. Тарасюк Л. Імпрэсіянізм у беларускай літаратуры // Роднае слова.– 2001.– № 4.
32. Хализев В.Е. Теория литературы / Хализев В.Е. – 2-е изд.– М., 2000.
33. Хольтхузен Н. Модели мира в литературе русского авангарда // Вопросы литературы.– 1992.– № 3.
34. Эпштейн М. От модернизма к постмодернизму: диалектика «гипер» в культуре 20 в. // НЛО.– 1995.– № 16.
35. Эпштейн М. Постмодерн в России: Литература и теория / Эпштейн М. – М., 2000.
Размещено на Allbest.ru
![](https://s.studizba.com/z.php?f=/templates/si/i/noavatar.png&w=100&h=100&t=1"){kind=avatar}
