60939 (Аналіз поглядаў прадстаўнікоў розных грамадска-палітычных плыняў Беларусі ў канцы ХVІІІ - першай палове ХІХ стагоддзяў)

ЗМЕСТ

Уводзіны

1. Грамадска-палітычны рух у Беларусі напярэдадні і ў час вайны 1812 г. Праекты аднаўлення ВкЛ

2. Узнікненне і дзейнасць тайных таварыстваў на тэрыторыі Беларусі. Віленская асацыяцыя. Палітычныя і прававыя погляды масонаў

3. Дзейнасць выкладчыкаў і студэнтаў Віленскага ўніверсітэта. Ліберальныя ідэі Міхаіла Баброўскага, Яна і Анджэя Снядзецкіх. Фарміраванне патрыятычнага накірунку ў гістарычнай навуке (І. Даніловіч, Ю. Ярашэвіч, Т. Нарбут)

4. Стварэнне і дзейнасць тайных таварыстваў філаматаў і філарэтаў. Палітычныя і прававыя погляды іх арганізатараў і кіраўнікоў Тамаша Зана, Адама Міцкевіча, Яна Чачота, Ігнація Дамейкі

5. Ідэі культурна-нацыянальнага адраджэння ў літаратуры першай паловы ХІХ ст. Ян Баршчэўскі, Аляксандр Рыпінскі, Уладзіслаў Сыракомля

6. Беларусь у палітычных планах дзекабрыстаў

7. Палітычныя ідэалы паўстанцаў 1830-1831 гг. М.К. Валовіч і Лялевель

Заключэнне

Спіс выкарыстаных крыніц

Уводзіны

Вывучэнне палітычнай и прававой думкі Беларусі мае не толькі навукова-пазнавальнае, але і вялікае выхаваўчае значэнне. Яно фарміруе ў людзей уяўленне аб высокім тэарэтычным узроўні нацыянальнага мыслення, што ў сваю чаргу садзейнічае развіццю і ўзмацненню гонару за беларускі народ, які стварыў адпаведныя лепшым узорам сусветнай культуры духоўныя скарбы, за багатую гістарычную спадчыну, за славутых продкаў Айчыны. Гэтыя абставіны і прадумовілі актуальнасць дадзенай работы.

Мэтамі работы з'яўляюцца вывычэнне асноўных тэндэнцый развіцця палітычнай і прававой думкі Беларусі ў канцы ХVІІІ - першай палове ХІХ стагоддзяў, аналіз поглядаў прадстаўнікоў розных грамадска-палітычных плыняў гэтага перыяду.

Зыходзячы з пастаўленых мэтаў, задачамі работы з'яўляюцца:

- аналіз грамадска-палітычнага руху на Беларусі напярэдадні і ў час вайны 1812 г.;

- характарыстыка дзейнасці масонаў у Беларусі;

- вывучэнне поглядаў навукоўцаў (выкладчыкаў і студентаў) Віленскага ўніверсітэта - прадстаўнікоў ліберальнай плыні;

- аналіз ідэй нацыянальна-культурнага адраджэння ў літаратуры першай паловы ХІХ стагоддзя;

- вывучэнне палітычных планаў дзекабрыстаў наконт вырашэння ў іх нацыянальнага пытання Беларусі;

- аналіз поглядаў Лялевеля і Валовіча як удзельнікаў паўстання 1830-1831 года.

У рабоце былі выкарыстана вучэбная і спецыяльная юрыдычная і гістарычная літаратура, у тым ліку працы такіх аўтараў, як І.У. Вішнеўская, А. Грыцкевіч, І.І. Коўкель, В.Ф. Шалькевіч і інш.

1. Грамадска-палітычны рух у Беларусі напярэдадні і ў час вайны 1812

г. Праекты аднаўлення ВкЛ

Пасля падзелаў Рэчы Паспалітай беларуская і літоўская шляхта ў сваёй большасці не магла змірыцца з інкарпарацыяй краіны ў склад Расійскай Імперыі. Пачынаючы з паўстання 1794 г. пад кіраўніцтвам Т. Касцюшкі, стаў афармляцца вызваленчы рух, галоўнай мэтаю якога было адраджэнне Польшчы ў межах 1772 г.

Асабліва актывізавалася змаганне польскіх патрыётаў за дасягненне сваіх мэтаў падчас напалеонаўскіх войнаў. Тым больш, што і сам Напалеон з 1805 г. неаднаразова выказваўся адносна неабходнасці аднаўлення Рэчы Паспалітай., умела гуляючы на патрыятычных пачуццях палякаў. У 1807 годзе Банапарт стварыў Герцагства Варшаўскае.

Адпаведную палітыку праводзіў і Аляксандр І у адносінах да арыстакратыі і шляхты далучаных губерняў. Праекты адраджэння Рэчы Паспалітай абмяркоўваліся ім з Адамам Чартарыйскім у 1804, 1806, 1809 і 1811 гг.[1,с.121]. Рускі імператар заявіў аб жаданні аднавіць Польшчу, даць ёй ліберальную Канстытуцыю. Новая дзяржава павінна быць дынастычна звязана з Расіяй. Згодна з праектамі беларускія землі не ўваходзілі ў адноўленую Польшчу.

У 1811 г. вядомы дзяржаўны дзеяч і кампазітар Міхаіл Клеафас Агінскі (1765-1833), выяўляючы настроі пэўных колаў шляхты, падаў Аляксандру І праект утварэння на беларускіх і ўкраінскіх землях Вялікага княства Літоўскага са сталіцай у Вільні ў складзе Гродзенскай, Віленскай, Мінскай, Віцебскай, Магілёўскай, Кіеўскай, Падольскай, Валынскай губерняў[7,с.183]. Яно павінна было ўваходзіць у склад Расійскай імперыі на правах аўтаноміі. Кіраванне даручалася імперскаму намесніку. Непасрэдным органам кіравання ў краі прадугледжвалася Літоўская канцылярыя пад кіраўніцтвам аднаго з дзяржаўных міністраў. Аднак імператар адхіліў гэты праект.

Пасля пачатку вайны 1812 года для кіравання акупіраванымі тэрыторыямі Напалеон абвясціў аб аднаўленні Вялікага княства Літоўскага ў межах Віленскай, Гродзенскай, Мінскай губерняў і Беластоцкай вобласці. 28 чэрвеня 1812 г. у сувязі з абвяшчэннем ВкЛ Варшаўскі сейм аб'явіў сябе Генеральнай Канфедэрацыяй Польшчы і заклікаў насельніцтва Літвы, Беларусі і Украіны далучыцца да канфедэрацыі.

1 ліпеня 1812 г. па загаду Напалеона ў Вільні быў створаны Часовы ўрад ВкЛ у складзе 7 камітэтаў: харчавання, паліцыі, фінансаў, ваеннага, судовага, унутраных спраў, асветы і рэлігіі. Камітэты ўзначальвалі П. Сапега, І. Тышкевіч, А. Хадкевіч, А. Паце і інш. Старшынёй ўрада першапачаткова быў прызначаны мясцовы памешчык С. Солтан, а з 27 жніўня - ваенны генерал-губернатар Літвы граф Гогендорн [2, с. 70]. Функцыю кантролю з французкага боку выконваў імператарскі камісар пры ўрадзе Л.Г. Біньён.

Пасля заканчэння вайны 1812 г. у складзе Расійскай імперыі згодна з падпісанымі пагадненнямі апынулася Польскае каралеўства на правах аўтаноміі. Пытанне аб аднаўленні ВкЛ больш не разглядалася. Каб потым не аднавілася Рэч Паспалітая, аўтаномія Беларусі і Літвы не была патрэбна расійскаму імператару. Аляксандр І казаў, што рускія дваране ніколі не дапусцяць, каб Літва, Валынь, Падолія ізноў адышлі да Польшчы.

У заканчэнне гэтага пытання неабходна аднак адзначыць, што мары і планы аб аднаўленні Вялікага княства Літоўскага яшчэ не аднойчы будуць узнікаць у прадстаўнікоў розных слаёў грамадства на тэрыторыі Беларусі - шляхты, навукоўцаў, інтэлігенцыі.

2. Узнікненне і дзейнасць тайных таварыстваў на тэрыторыі Беларусі.

Віленская асацыяцыя. Палітычныя і прававыя погляды масонаў

У канцы ХVІІІ - пачатку ХІХ ст. галоўнай арганізацыйнай формай рэвалюцыйнага і нацыянальна-вызваленчага руху ў Беларусі былі тайныя і паўлегальныя таварыствы. У еўрапейскіх краінах у гэтыя часы масавы характар набыло стварэнне разнастайных таварыстваў - навуковых, палітычных і інш. Шмат хто з даследчыкаў у гэтым бачыць не толькі модны павеў, але таксама ўплыў найбольш магутнай у той час напаўлегальнай арганізацыі, якой з'яўлялася масонства.

Віленская асацыяцыя (1796 - 1797 г.) была адным з першых вядомых з канца 18 стагоддзя тайных антыўрадавых згуртаванняў. Гэтае таварыства разгарнула шырокую дзейнасць - яе адгалінаванні існавалі ў Ашмянах, Брэсце, Кобрыне, Мінску. Асноўнай мэтай асацыяцыі з'яўлялася аднаўленне ранейшай дзяржавы на аснове Канстытуцыі 3 мая 1791 г. Вялікія спадзяванні Віленская асацыяцыя ўскладала на дапамогу Францыі. Членамі таварыства быў складзены ''Акт паўстання'', але здзейсніць выступленне яны не паспелі - у 1797 г. арганізацыю раскрылі ўлады [3, с. 66].

На Беларусі масонства пранікла ў канцы 18 ст. як залежнае ад расійскага і польскага. У 1774 г. маёр расійскай арміі Вердароўскі заснаваў у Полацку ложу ''Талія'', у Магілёве ўзніклі ложы ''Да трох арлоў'' (1770) і ''Геркулес у калысцы''(1776 г.). У 1781 г. у Вільні існавалі ложы ''Дасканалае адзінства'', ''Руплівы літвін'', ''Добры пастыр'', ''Храм мудрасці'' і ''Дасканалая вернасць'' [11, с.91]. У час паўстання 1794 г. дзейнасць гэтых лож прыпынілася і пачала аднаўляцца ў 1801 г. У 1813 г. аднавіла дзейнасць ложа ''Руплівы літвін'' пад кіраўніцтвам прафесара Віленскага ўніверсітэта М.Мяноўскага. Яна налічвала 24 чалавекі. У 1818 г. аднавіла дзейнасць ложа ''Добры пастыр'' пад новай назвай ''Да храма мудрасці''. У тым жа годзе была заснавана ''школа Сакрата'' (майстар - Я. Ходзька). Віленскае масонства ўзначальваў Савет, сакратаром якога быў прафесар Віленскага ўніверсітэта І. Страйноўскі. Усяго на Беларусі ў першай чвэрці ХІХ ст. налічвалася каля 500 масонаў.

Што датычыцца поглядаў масонаў, то паводле масонскай інтэрпретацыі сэнс жыцця кожнага чалавека заключаецца ў пабудове (шляхам пераадолення ўплыву знешніх абставін і канфліктаў) унутранага царства дабрыні, справядлівасці і роўнасці. Ідэаламі масонаў выступалі таксама ''старанае практыкаванне ў страху Божым, варожасць да згубнай сістэмы ўяўнай роўнасці і вольнасці''. Масонскія ложы рабілі і пэўныя практычныя захады, вялі актыўную дабрачынную дзейасць, дапамагалі фінансавымі сродкамі пагарэльцам, хворым, школьнікам. У 1817 г. на дваранскім сходзе ў Вільні масоны ўзнялі пытанне пра вызваленне сялян ад прыгоннага права. Майстар ложы ''Руплівы літвін'' Шымкевіч заснаваў новую ложу - ''Руплівы літвін рэфармаваны''. У ёй было шмат прафесараў Віленскага ўніверсітэта. У 1818 г. члены гэтай ложы паспрабавалі змяніць масонскі статус і прысвяціць сябе адкрытаму служэнню грамадству. ''Першым абавязкам ложы, - гаварылася ў новым статуце, - з'яўляецца дапамога насельніцтву шляхам навучання бедных рамёствам, удасканалення тэхнікі, выкаранення прычын галечы і заганаў, развіцця прамысловасці''[2,с.111].

Масоны мелі значны ўплыў на дзейнасць іншых тайных арганізацый. Шымкевіч быў першым старшынёй таварыства ''шубраўцаў''. Маладзёжныя аюб'яднанні філаматаў, філарэтаў, прамяністых сваёй структурай нагадвалі масонскія ложы, а іх заснавальнік Томаш Зан вясною 1821 г. быў прыняты ў віленскую масонскую ложу ''Школа Сакрата''.

У 1821 г. спецыяльным загадам цара ўсе масонскія ложы Расійскай імперыі былі забаронены.

Такім чынам, дзейнасць масонскіх лож у Беларусі спрыяла з'яўленню тайных студэнцкіх таварыстваў, фарміраванню поглядаў іх членаў.

3. Дзейнасць выкладчыкаў і студэнтаў Віленскага ўніверсітэта.

Ліберальныя ідэі Міхаіла Баброўскага, Яна і Анджэя Снядзецкіх.

Фарміраванне патрыятычнага накірунку ў гістарычнай навуке (І.

Даніловіч, Ю. Ярашэвіч, Т. Нарбут)

З канца ХVІІІ - пачатку ХІХ стст. у Беларусі пачалі распаўсюджвацца ідэі лібералізму. Асноўным асяродкам лібералізму на беларускіх землях стаў Віленскі універсітэт і іншыя навучальныя ўстановы, якія ўваходзілі ў Віленскую навучальную акругу. У 1801 годзе ў Віленскім універсітэце вучылася 256 студэнтаў, у тым ліку са шляхты 167 чалавек, мяшчан 79 чалавек, разначынцаў 10 чалавек.

Вялікую ролю ў фарміраванні ў выкладчыцкім і студэнцкім асяроддзі асветніцкіх і ліберальных традыцый аказваў рэктар універсітэта (з 1807 па 1815 гг.) выдатны матэматык, астраном, філосаф, псіхолаг Ян Снядэцкі (1756 - 1830). У выхаванні сапраўдных патрыётаў і грамадзян ён вялікую ролю адводзіў мастацкаму слову. Па тэарэтычных праблемах мастацкай літаратуры Ян Снядэцкі напісаў такія спецыяльныя працы, як ''Пра літаратуру'', ''Пра творы класіцызму і рамантызму'' і інш. Як прыхільнік ліберальных ідэй Я. Снядэцкі выступаў за вызваленне навукі і адукацыі ад празмернай апекі дзяржавы. Галоўнай мэтай грамадскай адукацыі і выхавання рэктар Віленскага універсітэта бачыў падрыхтоўку студэнтаў да дзяржаўнай службы і ўвогуле накіроўванне іх ведаў і ўмення на ''карысць народную''.

Па Я. Снядэцкаму, трэба імкнуцца да стварэння такой сістэмы адукацыі, якая б не перашкаджала ''нікому рухацца далей наперад у сваёй адукацыі, а наадварот, дапамагала б'' [7, с.181].

Для дзейнасці Я. Снядэцкага ў якасці рэктара быў характэрны клопат аб падрыхтоўцы навукоўцаў з мясцовай молодзі. Традыцыя фарміраваць уласныя кадры, пачатая ў час рэктарства Снядэцкага, існавала да закрыцця універсітэта ў 1832 г.

Значную ролю ў развіцці ліберальнай думкі адыграў брат Я. Снядэцкага Анджэй Снядэцкі (1768-1838), які быў прафесарам хіміі і медыцыны Віленскага універсітэта. А. Снядэцкі ў прыродазнаўстве быў прыхільнікам навуковага матэрыялізму, але ў адносінах да грамадства яго погляды можна лічыць ідэалістычнымі, бо ўсе сацыяльныя супярэчнасці і катаклізмы ён звязваў з неадукаванасцю грамадства, адзіным выйсцем бачыў усеагульную народную асвету.

Вучоным былі зроблены вельмі цікавыя высновы з аналізу стану сучаснага яму феадальнага грамадства. Галоўнымі фактарамі фарміравання асобы ён лічыў не прыродныя з'явы, а сацыяльныя ўмовы жыцця. Незалежна ад таго, у якіх кліматычных умовах жывуць прадстаўнікі пануючых класаў, вобраз іх паўсядзённага жыцця - гулянкі, пышнасць, тэатр, любоўныя інтрыгі - вядуць да развязнасці, самалюбства, уладалюбства і іншых хвароб шляхецкага саслоўя. Жыццё чалавека працы ў феадальным грамадстве - грамадстве прыгнёту і рабства таксама не з'яўляецца фактарам фарміравання гарманічнай асобы. Праца прыгоннага селяніна становіцца асноўнай крыніцай пазбаўлення чалавека жыццёвых сіл, цяжкіх захворванняў яго арганізма. Спачуваючы простаму народу, А.Снядэцкі не прапаноўваў радыкальных рэвалюцыйных мер змянення яго становішча.

У 20-х гадах ХІХ ст. сярод выкладчыкаў Віленскага універсітэта беларускага паходжання шырацца намаганні выявіць і сістэматызаваць помнікі старажытнай пісьменнасці, выспявае думка аб узнаўленні і літаратурнай творчасці на беларускай мове. Сярод навукоўцаў гэтай плеяды асобае месца займае Міхаіл Баброўскі (1784-1848). У 1812 годзе Баброўскі скончыў духоўную семінарыю пры Віленскім універсітэце. Яшчэ юнаком ён зацікавіўся старажытнымі славянскімі рукапісамі і ўсё сваё жыццё прысвяціў даследаванню гісторыі славянскага кнігадрукавання, збору матэрыялаў пра дзейнасць Ф. Скарыны, І. Фёдарава, П. Мсціслаўца.

Ён нанава адкрыў для беларускай і еўрапейскай навукі імя і працы Скарыны, звесткі пра якога даследчык выклаў у кнізе ''Гісторыя славянскіх друкарняў у Літве'', якая не была надрукавана. Вучоны лічыў, што значэнне Скарыны для нацыянальнай культуры і ўвогуле станаўлення нацыянальнай свядомасці беларусаў у тым, што яшчэ на досвітку Адраджэння ён абвясціў беларускую мову і беларускі народ цалкам раўнапраўным сярод іншых еўрапейскіх народаў і моў. Працы Баброўскага, яго навуковая і педагагічная дзейнасць садзейнічалі станаўленню сусветнага славяназнаўства і ўзнікнення асобага накірунку ў гуманітарных навуках - беларусазнаўства.

У 20-30 гады ХІХ ст. навукоўцы, звязаныя з Віленскім універсітэтам, падрыхтавалі працы па гісторыі дзяржавы і права Беларусі перыяду ВкЛ, у якіх абазначаліся прынцыпова новы ў параўнанні з польскай гісторыяграфіяй погляд на гістарычную спадчыну беларускага народа.